Inmiddels zit onze week op Gozo er weer op. Donderdagochtend voeren we terug, over een beduidend gladdere zee, en onder een wolkendek waar geen regen uit viel maar de zon zo nu en dan doorheen brak. Ook dit keer hadden we geluk en konden we mee op de eerste veerboot na onze aankomst bij de terminal – iets wat we des te meer waardeerden toen we de enorme file zagen van mensen die de andere kant op wilden.

De dagen daarvoor hebben we veel op het binnenplaatsje van ons huisje gezeten, lekker in de schaduw en uit de wind een boekje lezen. Eén dag hebben we uitstapje gemaakt naar wat tot voor kort een van de belangrijkste toeristische attracties van het eiland was: The azure window, een rotsformatie die als een soort kozijn een eind in zee stak en die waarschijnlijk miljoenen malen gefotografeerd is. Maar niet door ons, want vorig jaar is het hele ding tijdens een heftige storm ingestort en geheel onder water verdwenen. Wat overigens niet betekent dat er geen toerist meer komt: de hop-on-hop-off bus rijdt er nog steeds naartoe en er is daar vlakbij nog steeds de binnenzee, een klein meertje dat via een ondergrondse tunnel in verbinding staat met de zee en dat verder gaat in een grote grot in een steile rotswand – ideaal voor duikers.

Wij hebben voor ons uitstapje niet de bus genomen, maar onze gehuurde auto. Op Gozo is het op de meeste plaatsen niet druk, dus het rijdt er een stuk prettiger dan op Malta. En na een tijdje went het ook wel weer om in een auto te rijden met het stuur rechts. Het lastige daarvan is trouwens niet het links rijden of het schakelen met je linkerhand, maar vooral het krijgen van een gevoel voor de breedte van het ding. Wat tot gevolg heeft dat je de ene keer geneigd bent om te ver naar het midden van de weg te rijden (geen punt als die maar anderhalve auto breed is) en de andere keer ongeveer in de berm te zitten (geen punt als er een berm is en niet een muur, of geparkeerde auto’s).

Na een lunch aan de binnenzee zijn we doorgereden langs een paar kleinere plaatsje aan de noordkust van Gozo, met hier en daar ook een soort strand. Daar hebben we geen gebruik van gemaakt – het zeewater is nog erg koud, zagen we aan de snelheid waarmee wie er wel inging er ook weer uitkwam. Het gaf ons ook de gelegenheid om te kijken naar de echte toeristenplaatsen, met de grotere hotels en de terrasjes. Niet echt ons ding, constateerden we tevreden.

En nu zitten we toch in een dergelijk oord. Marsaskala, aan de oostkust van Malta en dicht bij het vliegveld, want onze terugvlucht gaat om 07:40. In een hotel dat net gerenoveerd is – althans, het deel waar wij zitten. Aan de rest wordt nog gewerkt, dus overdag is nog wel eens een boor of hamer te horen. En voortdurend, ook ‘s nachts, verkeer, want in plaats van aan een doodlopend steegje dat zelfs te smal is voor een Smart, ligt het aan de doorgaande weg door dit stadje – zij het gelukkig wel wat buiten het centrum. In dat centrum, aan de baai, een flink aantal restaurants. Dat wat we de eerste avond bezochten leek niet onaardig, maar de ruimte waar we zaten was zeer lawaaiig, de bediening was niet erg attent en het eten onderscheidde zich meer door de enorme porties dan door de verfijnde smaak. Nou ja, een stevige bord inktvistentakels mag er zijn en een grote kom soep van schaal- en schelpdieren ook – maar bij elkaar was het echt teveel, en dat had degene die de bestelling opnam wel even kunnen zeggen. Toen we bij het afrekenen op deze wat minder positieve ervaringen wezen, was het antwoord “Welcome to Malta”.

In het hotel hadden we trouwens ervaringen die ons deden terugdenken aan onze huwelijksreis, toen we in Brussel in een heel erg niet gerenoveerd hotel zaten. Toen werden we een keer om een uur of zes gewekt door een telefoontje van de receptie waar iemand, toen we slaperig vroegen wat er aan de hand was, antwoordde met een welgemeend “Merde”, gevolgd door excuses. Het was zijn bedoeling geweest om een hele groep Amerikanen te wekken die met de bus mee moesten, en wij zaten in een kamer daartussen. Dat laatste was ons al duidelijk geworden, want de avond daarvoor hadden ze luid met elkaar geconverseerd door uit de ramen te gaan hangen die uitkeken op een kleine luchtschacht. Nu kwam het telefoontje om kwart over vijf, en was het bedoeld voor iemand die een taxi besteld had. Niet, zoals we aan het ontbijt met enige spijt constateerden, de groep Zweden of Denen die de avond daarvoor de goedkope alcohol gevierd hadden op hun balkon en daarna nog even afscheid namen op de gang voor onze kamerdeur.

Bij het ontbijt troffen we ook de Engelsman die we eerder in de lift tegenkwamen en die naar eigen zeggen al 37 jaar in dit hotel woont. Nu vertelde hij daar wat meer over: hij was op Malta terechtgekomen nadat hij uit Montenegro was vertrokken toen daar de oorlog uitbrak die een einde maakte aan Joegoslavië, en hij had met zijn vrouw in een appartement achter het hotel gewoond. Toen hij, een tijdje nadat zijn vrouw overleden was, na een hartaanval uit het ziekenhuis kwam, had de eigenaar besloten dat hij maar in het hotel moest komen wonen, dan konden ze een oogje op hem houden en voor zijn maaltijden enzovoort zorgen. Ook een vorm van mantelzorg, dus.

Onze laatste dag op Malta verliep niet onaangenaam. Na het ontbijt eerst nog even een uurtje slaap inhalen, kopje koffie en wat lezen op het balkon, lunch op het balkon. Toen een wandelingetje over de boulevard en verder wat paden langs de kust: een oude verdedigingstoren bekijken (die overigens in het niet viel bij het gestripte karkas van het hotel dat er ooit voor gebouwd was en inmiddels weer verlaten) en de tweede baai waaraan Marsaskala ligt. Veel mooier dan de dichtstbijzijnde en ook beter geschikt om in te zwemmen – wat sommige dapperen ook deden.

Daarna nog weer wat op het balkon met een drankje en op zoek naar een restaurant dat de ervaring van gisteren zou kunnen doen vergeten. Nou, dat is gelukt: een bord tagliatelle met zee-egelsaus en een St. Peter Fish (in het Nederlands kennelijk zonnevis of zeehaan) die groot genoeg was om met z’n tweeën te eten -iets wat de serveerster bij het bestellen al aangaf- en een lekker glas wijn kwam het helemaal goed.

Nu gauw naar bed en nog wat uurtjes slapen, en dan: Goodbye, Malta.