We doen een laatste weekje vakantie dit jaar. Al in het voorjaar geboekt, zelfs voor we op het idee kwamen om in de zomer naar Canada te gaan - vandaar deze extravagante uitbreiding van onze co2-voetafdruk. Nogal anders dan we gewend zijn: een aanbieding uit de Libelle. Met Corendon naar hotel Drim, in Struga aan het meer van Ohrid, Macedonie

Een opmerkelijk hotel, voor ons doen. Nogal groot, in een wat brutale maar niet echt lelijke architectuur tussen het stadje en het meer. Een ruime, niet oncomfortabele kamer met balkon, met uitzicht op het buitengedeelte van het restaurant. Inmiddels wegens einde seizoen al gesloten, wat we niet erg vinden want het zou erg lawaaiig geweest zijn als het wel in gebruik was geweest. Een zwembad en een strandje, waarvan we aannemen dat ze in het hoogseizoen toneel zijn van wedstrijden handdoekje leggen maar waar nu nauwelijks iemand te zien is. Veel mensen die hier half-pension of all-inclusive zitten: toen we eergisteren eens een kijkje in het restaurant van het hotel namen, bleek dat geheel gevuld met mensen die rond het -uitgebreide- buffet cirkelden als wespen rond een glas frrisdrank. En ja, dat mochten we ook (voor slechts 10 Euro) of we konden a la carte eten als we dat echt wilden. Wat we om redenen van darm-technische aard (de salade die we als lunch hadden viel niet helemaal goed) uiteindelijk die avond maar niet gedaan hebben, maar dat is verder geen onderwerp voor dit blog.
Dat het ontbijt in buffetvorm is, is iets wat je tegenwoordig vrijwel overal hebt, maar hier is het niet van dat benepene: allerlei soorten baksels (van zoet tot hartig), groentegerechten met en zonder geitenkaas en iemand die op bestelling eieren en pannekoeken bakt. Waarbij overigens een aantal mensen nog steeds redenen tot klagen vindt, zo hoorden we tijdens een van de excursies die we boekten: als je all-inclusive zit, komen ze je de koffie niet eens brengen en krijg je bier uit flesjes en niet van de tap.

Excursies, ook zoiets. Niet helemaal nieuw voor ons, maar in deze vorm toch iets waar we echt nog niet aan gewend zijn. Vroeg je bed uit om op tijd in de bus te zitten, vervolgens eerst nog langs andere hotels om deelnemers op te halen. Een gids die algemeenheden uit een reisgidsje voorleest en verder vooral benadrukt dat je echt beslist op tijd weer bij de bus moet zijn. Een koffiestop van 20 minuten bij een tentje waarnaast toevallig een winkeltje zit waar je heel voordelig allerlei dingen kunt kopen die je tijdens het vrij te besteden middagprogramma misschien wel voordeliger aangeboden krijgt maar pas op dan is het misschien wel nep ...

Over onze excursie naar Albanie schreven we al een aparte blog, maar we deden er nog een. Een dagtocht naar het klooster van St. Naum, aan de andere kant (in de lengte gezien) van het meer. Eerst, om kwart over negen (dat viel dus mee) met z'n twintigen in de bus naar een hotel 10 km verderop. Daar een trap van 100 treden af naar het meer, waar een boot op ons wachtte met aan boord al zo'n 15 deelnemers uit de hotels daar in de buurt. Met die boot in een uurtje het meer in de breedte overgestoken, naar Ohrid. Nog een stuk of 15 passagiers opgehaald en verder langs de kust naar het zuiden, met hier en daar een stop bij een hotel waar nog een paar mensen aan boord kwamen. Vervolgens een stop bij de "Bay of bones", een best interessante plek - vooral voor Amsterdammers. Hier zijn de resten gevonden van een prehistorische nederzetting die op palen in het meer gebouwd was, met een -vermoedelijk- beweegbare brug voor de veiligheid. Voor de toeristen nagebouwd, waarbij je je telkens afvraagt of dat nu een beetje lijkt op hoe het echt was (heel onwaarschijnlijk leken ons de kampvuren op het houten dek, maar ja, wij zijn nauurlijk geen historici).
Na dit bezoek nog een drie kwartier varen naar het klooster, waar de gids zich wel erg gemakkelijk van zijn taak kweet door ons naar de binnenplaats te brengen en te vertellen dat hij ons een half uur later bij de poort terugverwachtte. Niks "verhalen en legendes over de wonderbaarlijke giften van Sint Naum" dus - laat staan dat de gids ons liet "beleven hoe echte gelovigen Sint Naums hart kunnen horen klopen bij zijn tombe", zoals het zo veelbelovend in de folder stond. Overigens bleek dat halve uur wel genoeg: het klooster zelf is omgbouwd tot hotel en het enige bezienswaardige zijn de twee kerkjes op het terrein, met overigens mooie iconen (in de folder vertaald met "pictogrammen") en fresco's.
Lunch in een nabijgelegen restaurant, waarbij het ons opviel dat ongeveer de helft van de rauwkostsalades onaangeroerd bleef, de gevulde paprika's met lange tanden gegeten werden en de watermeloen die we als dessert kregen bij velen ook al niet in de smaak viel. Een uurtje ter vrije besteding (de enige attractie was verder een verzameling kraampjes met prullaria of een boottochtje rond de bronnen die het meer voeden - en een wandeling rond het meer die we bij toeval ontdekten) en daarna weer terug aan boord voor de twee uur durende terugtocht (voor degenen die 's ochtends het laatst waren opgestapt kwam daar nog wel een ruim uur bij).

Op de drie dagen dat we niet op excursie gingen, hebben we vooral op het terras van het hotel en ons balcon gezeten. Natuurlijk ook een beetje in Struga zelf rondgekeken. Een weinig aantrekkelijke stad, met een markthal, een enkele winkelstraat en een aantal moskeeen waarvan de muezzins elkaar luide de loef proberen af te steken met hun gezang. Veel hotels en pensions, en de oevers van de (gekanaliseerde) rivier en het meer bezet met restaurants. Verder schijnen er nog een paar kleine musea te zijn - die bewaren voor morgen, want dan vliegen we aan het begin van de avond terug.

Vandaag (donderdag) brachten we een bezoek aan Ohrid, een wat groter stadje met meer historische bezienswaardigheden. Een taxiritje van ongeveer een kwartier (500 Denar, omgerekend zo'n 8 Euro - zonder fooi), waarbij we tijdens de heenreis uitgebreid te horen kregen dat het leven in Macedonie niet prettig is omdat er nauwelijks werk is, de lonen laag zijn (de chaufeur zei maar 200 Euro per maand te verdienen) en de kosten steeds hoger worden (in de winter 100 Euro per maand aan elektriciteit). Gevolg: veel jongeren trekken al jarenlang weg naar West-Europa (en komen eens per jaar een maandje terug waarmee ze samen met de toeristen bijdragen aan de prijsstijgingen).
In Ohrid begonnen we onze wandeling bij de oude poort. Die ligt redelijk hoog op de heuvel, zodat we na een korte blik op het naastgelegen amphitheater maar een klein stukje hoefden te klimmen naar het kasteel van koning Samuel. Niet anders dan andere grotendeels vervallen burchten, maar wel met een mooi uitzicht over het meer en de kleine vlakte tussen Ohrid en de bergen. En met een Bulgaar met wie we ingesprek raakten en die ons zijn Russische paspoort en Bulgaarse identiteitskaart liet zien, en van wie we ons nog steeds afvragen wat hij hier nu eigenlijk kwam doen, vanuit Moskou waar hij zei te wonen.
Vanaf het fort afgedaald naar een paar zeer historische kerken, waavan er een ligt op de plek van een vroeg-christelijke basiliek.Mooi wel, allemaal, en we hadden echt plezier van de brochure die we ons voor omgerekend een Euro lieten aanpraten door een dame die zei dat ze er verstand van had. Verder de heuvel af tot aan de kathedraal - een redelijk bescheiden bouwwerk dat we niet konden bezichtigen maar waar we een tijd naar hebben zitten kijken vanaf het terras van het restaurant waar we een paar smakelijke moten karper aten.
Ten slotte nog wat geslenterd langs het haventje en door een redelijk drukke winkelstraat, en besloten geen bezoek te brengen aan het museumpje dat gewijd is aan de Nederlandse schrijver A. den Doolaard (ja, dat is een pseudoniem) die de streek in de eerste helft van de vorige eeuw bezocht en er een paar boeken situeerde. Maar zijn staus van nationale Macedonische held ontleent hij -volgens de schrijver van een boekje dat we hier kochten- vooral aan het feit dat hij in de jaren '80 van de vorige eeuw pleitte voor een onafhankelijk Macedonie, inclusief het huidige Bulgaarse respectievelijk Griekse deel. Daarover zwijgen we echter liever, want als we daaraan beginnen moeten we ook wat zeggen over het referendum van afgelopen zondag (over de vraag of Macedonie voortaan Noord-Macedonie moet gaan heten) en daar hebben we eigenlijk helemaal niets van meegekregen.