Een van de fijne dingen van het bestaan als pensionado is dat je de Nederlandse kou kunt ontvluchten door gedurende de wintermaanden naar warmer streken te gaan. Nu zijn we daar nog niet helemaal aan toe, maar een weekje leek ons wel aardig. Zo rond oud-en-nieuw, toch al niet de vrolijkste tijd in Nederland.

En dus keken we eens waar we vanaf Rotterdam (nou ja, Rotterdam – The Hague) naar toe konden, en dat leverde als keuze Tenerife op. Een eiland waar we ruim 30 jaar geleden al eens de kerst doorbrachten - we herinneren ons nog paella op een terras dat versierd was met kerstbomen, medepassagiers die hun eigen opvouwbare kerstboom als handbagage meenamen en ons zeer gebrekkige Spaans waarin we maar niet duidelijk konden maken dat de motor van onze huurauto olie sproeide en als gevolg daarvan was vastgelopen. En dichtbij La Palma, waar we de eeuwwisseling samen met de inwoners van Santa Cruz vierden met een dansje op straat. We wisten dus dat het er aangenaam warm kon zijn, maar ’s nachts ook fris – op La Palma hadden we een huisje dat tegen de berghelling lag en waar we blij waren dat er een petroleumkachel was.

We hebben dan ook, toen we afgelopen dinsdag onze koffertjes pakten, niet alleen zwemkleding ingepakt maar ook een fleece (niet degene die we op La Palma gekocht hebben, maar recentere) en onze donsjasjes. Beter mee dan om, zeggen we in zo’n geval.

Even leek het overdreven. Toen we aankwamen op het vliegveld Tenerife Sur, was het zo rond de 20 graden – precies wat we zochten. Dat het wat lang duurde voor onze bagage van de band kwam en we de sleutel van onze huurauto in handen hadden, bevestigde alleen maar de relaxte sfeer. En dat die huurauto een wat amechtige Dacia bleek die meer lawaai dan snelheid maakte, paste daar ook wel bij. En ach, dat z’n trekkracht zo beperkt was dat we de laatste zeven kilometer naar ons huisje in z’n twee moesten afleggen omdat het motortje de helling niet echt aankon – nou ja, het moest dan maar. Alleen: zeven kilometer redelijk steil klimmende weg, dat betekende wel dat ons huisje toch wat hoger tegen de hellingen van de Teide lag dan we hadden gedacht. En daarmee ook dat de temperatuur bij het uitstappen dichter bij de 10 dan de 20 graden lag – en dat kwam niet alleen maar omdat de zon inmiddels begon onder te gaan. Ja, “Noches frio”, zei de mevrouw die ons opwachtte, en ze toonde ons vol trots het al gereedstaande maar nog niet ingeplugde straalkacheltje en de extra dekens, voor het geval dat. En ja, het huis was nog wat frisjes – logisch, want gebouwd voor de hete zomers.

Ach, het deed ons denken aan La Palma, en die keer dat we oud- en nieuw doorbrachten in een appartement in de Algarve dat ook pas na een dagje stoken warm werd. Dus: fleeces aan, een lekkere warme maaltijd bereiden en dan vroeg naar bed om de volgende ochtend de omgeving wat te verkennen. De extra dekens kwamen daarbij trouwens goed van pas, want een straalkacheltje in de slaapkamer leek ons helemaal niks.

De volgende ochtend was het huis nog steeds kil. Logisch eigenlijk, want zo’n straalkacheltje verwarmt natuurlijk niet echt. Maar op het terras, in de zon, was het aangenaam en een telefoontje na het ontbijt leverde de belofte van de eigenaresse op dat ze zou zorgen voor een volgens ons wat geschikter verwarming: zo’n oliegevulde radiator waar we elders veel plezier aan beleefd hadden. Dichtbij bleek trouwens ook het volgens Google aanwezige restaurant inderdaad open te zijn – althans, ’s avonds – dus dat zelf koken hoefde ook maar eenmalig. En een wat uitgebreider verkennend tochtje leerde ons dat het beneden, dichter aan zee, weer net zo aangenaam was als de dag ervoor. Nou, dat kwam wel goed, dus.

Ehm, tja. Het restaurant was niet verwarmd, dus personeel en de paar gasten droegen hun donsjasjes ook binnen, over dikke truien. De bonensoep en het geitje waren smakelijk, maar kwamen uit de magnetron en de kaart bleek niet echt veel meer te bieden. En het radiatortje had de woonkamer inderdaad een paar graden verwarmd, maar dat dat aangenaam aanvoelde bleek toch al gauw alleen maar te zijn omdat het in het restaurant zo koud was geweest. Alweer vroeg naar bed dus maar, waar het nogal lang duurde voor we het onderlakense voldoende verwarmd hadden om echt profijt te hebben van de dikke dekenlaag. Nee, zo moesten we midden in de nacht constateren, dit was geen gelukkige keus. En toen de volgende ochtend bleek dat een hele nacht verwarmen de temperatuur slecht in een hoekje van de kamer zo rond de 15 graden had gebracht, was voor ons de maat vol – dit gingen we geen week volhouden.

Op zoek dus naar iets anders. Lagergelegen, dat in elk geval, en liefst ook op een plek waar iets meer variëteit in horeca was. Tja – dat was er wel, natuurlijk. Maar niet beschikbaar, en zelfs veel wat volgens boekingssites wel beschikbaar was bleek bij nader informeren (we wilden niet, zoals ooit in Frankrijk, uren voor een gesloten deur wachten omdat de gastheer voor hij voor een dagje uit vertrok niet in z’n mail gekeken had of er nog iemand een kamer geboekt had) geheel volgeboekt. Maar, zoals bekend: zoekt en gij zult vinden en niets is onmogelijk voor wie geld heeft, dus uiteindelijk bleek er nog een plekje te zijn in een redelijk comfortabel uitziende herberg in Santa Cruz: de Hotel Escuela, oftewel de hotelschool. Een paar jaar geleden was de zusterinstelling op Gran Canaria ons wel bevallen vanwege de redelijke kamers, een goed restaurant en aangename ligging, dus dat moest het dan maar worden voor de rest van de week.

En daar zitten we nu. In een inderdaad mooi kamer met goede klimaatregeling. Boven een restaurant waarvan de kaart helaas beperkt is en met een terras dat uit de zon en in de wind ligt Naast het stadion, een stukje buiten de binnenstad en in een zodanig patroon van eenrichtingsverkeer dat een ritje terug met de taxi evenveel tijd kost als de wandeling heen. Snip-, maar dan ook echt snip-, verkouden en met regelmatig een lichaamstemperatuur waar geen straalkacheltje nog wat van zou kunnen opsteken.