Je boekt op een willekeurige dag een appartement/kamer in een willekeurig hotel in een grote stad, waar je vroeg in de ochtend aankomt na een reis van in totaal zo'n 18 uur. Hoe groot is dan de kans dat het appartement naast het jouwe gerenoveerd wordt?

Verwaarloosbaar klein, natuurlijk. Eigenlijk gewoon nul, zou je zeggen.

Nou, dus niet. Of, beter gezegd: hoe klein de kans ook is, zolang hij niet echt nul is, moet het een keer gebeuren. En terwijl we in een loterij nooit de hoofdprijs zullen winnen, was het voor ons nu bingo. Nou ja, zo heb je nog eens plezier van je oordopjes.

Verder is het wel een grappig appartement. Ongeveer de helft van onze woonkamer. En daarin heb je dan een "lounge" (een forse hal), een eetkeuken, een slaapkamer en een badkamer. In de keuken een aanrecht dat duidelijk is neergezet door iemand die thuis nooit hoeft af te wassen, en op het dak een zwembad waar je last van hoogtevress kunt krijgen. Maar wel met een aardig uitzicht op Hyde Park- een stukje groen zo groot als een krant, omgeven door drukke straten. Ach, dat hoor je niet. Met je oordopjes in.

De ligging is trouwens wel ideaal als uitgangspunt voor wandelingen door de binnenstad van Sydney, en die wilden we inderdaad eens bekijken - na een middag, avond en nacht slapen. En een eenvoudige doch voedzame Indonesische maaltijd, met groenten en visballen (dat laatste associeren we meer met Noorwegen, maar ze smaakten beter dan daar).

Onze eerste wandeling -zeg maar dagmars- bracht ons eerst langs het ANZAC-monument in Hyde Park. Gebouwd in de jaren '30, als herinnering aan de Eerste Wereldoorlog. Niet om de heldendaden te gedenken, maar de verschrikkingen. Een mooi, sober gebouw in strakke Jugendstil.

Vervolgens langs Sydneys hoogste gebouw naar het Victoria Building - een mooi uitgevoerde passage met veel luxe winkels. Toch nog een mall, dus. Daarna via Paddy's Market naar de Chinese vriendschapstuin. Aangelegd en beplant volgens principes vanYin en Yang, en erg mooi om te zien. En een oase van rust in een overigens erg drukke stad - opmerkelijk hoe weinig relaxt de automobilisten in Sydney zijn. Niks "no worries, mate", maar flink op de claxon als een ander iets doet wat je niet bevalt. Alsof je in Palermo bent.

Terug naar ons hotel via Darling Harbour, waar we de voorbereidingen van het kerstfeest in tropische temperaturen mochten genieten. Vervolgens maar een rustige avond - de jetlag is nog niet over.

Op zaterdag de tweede wandeling. Eerst naar de Art Galery of New South Wales, waar we een paar oude bekenden bekeken, en veel wat we nog niet eerder gezien hadden. Lunch in het restaurant, begeleid door een muzikant die letterlijk optrad tussen de klapdeuren. Dat leverde hem naast een captive audience natuurlijk wel de zekerheid van applaus op.

Van de Galery verder naar Mrs. Macquarie's Chair (mooi uitzicht over de baai), door naar de botanische tuin (in deze tijd van het jaar niet zo heel spannend) en terug naar ons appartement om nog even in het zwembad te liggen.

Ter afsluiting van de dag op zoek naar een aardig restaurant. Dat leek even heel simpel, omdat er direct om de hoek iets was wat ons wel wat leek - maar daar was geen tafel meer beschikbaar. Maar via een viertal patrouillerende politieagenten (we bleken midden in het wat ruigere uitgaansgebied terecht gekomen te zijn) vonden we uiteindelijk The Winery. Heel druk, met vooral jong publiek, maar wel direct een tafel voor ons. Ook heel prima bediening en goed eten, dus een mooie afsluiting. Grappig, trouwens, dat er een bordje hing dat we bij het verlaten van de tent rekening moesten houden met de buren in deze "residential area" - we werden op het terras nog bijna weggeblazen door de muziek die ze aan hadden staan.