We lopen een week achter. Met dit blog dan, want in tijd lopen we 12 uur vooruit. Maar daarover later. Nu eerst nog even terug naar vorige week zondag en de dagen daarna. Waarvan we overigens al wel foto's hebben geplaatst.

De film "Sirens" is, behalve een vehikel voor wat soft porno met Tara Fitzgerald en Elle MacPherson (en met Hugh Grant die nog onnozeler doet dan normaal), een mooie introductie van de Blue Mountains (en het werk van schilder Norman Lindsay). Maar die inspiratie hadden we niet nodig om op zondag Sydney voor een paar dagen te verlaten voor een bezoekje aan Katoomba, het stadje dat ongeveer het centrum van die bergen is.

Via Wimdu (een Duits alternatief voor AirBnB) hadden we er een huisje geboekt, dat echt op maar een paar honderd meter bleek te liggen van een van de hoogtepunten van het gebied, de Three Sisters (drie hoge steenpilaren op een rijtje, die mooi boven de bush uitsteken) en van een aantal mooie wandelroutes. Van alle drukte die dat met zich brengt (busladingen worden er dagelijks voor een uurtje gedropt) merkten we echter weinig - de zijstraat waaraan het lag, was erg rustig.

Bijzonder aan het huisje was de inrichting: bijna helemaal in jaren-zestig stijl (met als uitzondering, gelukkig, het bed en de televisie). En eigenlijk ook wel het feit dat het deel uitmaakte van een rijtje van drie geschakelde mini-bungalowtjes, dat dwars ten opzichte van de weg stond (het onze was het eerste). Een opmerkelijke bouw, vonden we, maar het blijkt daar (en trouwens ook hier) heel gebruikelijk te zijn.

Twee dagen hebben we er doorgebracht, die gekenmerkt werden door typisch bergweer: 's ochtends stralend, 's middags heftig onweer en 's avonds weer mooi. Dat was trouwens wel het enige echt vertrouwde aan deze bergen - voor het overige was het wel bijzonder. Om te beginnen al dat Katoomba op een soort hoogvlakte ligt, en je dus niet opkijkt tegen de bergen, maar naar beneden in de dalen. En verder de begroeiing: dicht bos, met verder naar beneden echt het karakter van regenwoud. Helaas zijn we daar niet gekomen, want Marian had (en heeft) een probleem met haar rug waardoor wandelen erg moeilijk gaat. En ja, verder maken deze bergen hun naam waar: ze zien er van een afstandje nogal blauw uit. Wat weer niet zo bijzonder is, want dat blauwzweem heb je altijd wel als je wat verder kijkt, maar het aardige is wel dat dit fenomeen hier uitgebreid wordt bediscussieerd (het zou wel / niet komen door de olie die verdampt uit de Eucalyptusbomen). En zo kregen we eindelijk antwoord op de vraag die ons al ruim 40 jaar bezighoudt (uit een boek dat Max tijdens zijn eerste jaar Natuurkunde moest bestuderen): hoe verklaar je uit het getal van Avogrado dat de lucht blauw is. Zie http://www.bluemountainsheritage.com.au/history/why-are-the-blue-mountains-blue/

Valt er over Katoomba nog iets te zeggen? Ja, het is een aardig voormalig mijnstadje. Er is een heel steil tandradtreintje en een kabelbaan met doorzichtige bodem (niet aan te raden als je hoogtevrees hebt). En restaurant The Rooster zou beter Le Cocq kunnen heten, want het biedt verrassend goed Frans eten (je zou willen dat je het tijdens vakanties in Frankrijk altijd zo goed trof).

Op de terugweg vanuit Katoomba hebben we een bezoek gebracht aan de Blue Mountains Botanic Garden in Mount Tomah. De planten die daar staan komen allemaal uit milde klimaten, dus een deel was voor ons erg bekend - maar er was ook veel wat we voor het eerst zagen, zoals de imposante boomvarens (of zijn het varenbomen?). En het blijft gewoon mooi om te zien hoe zo'n tuin in elkaar is gezet.

De terugreis naar Sydney was vooral lang - in tijd, meer dan in kilometers. Het verkeer is druk in deze streken, en waar het niet druk is zijn er op de smalle wegen wel campers of zware vrachtwagens die het tempo drukken. Toch kwamen we nog op een redelijke tijd aan bij ons hotel, dat zo dicht bij het vliegveld lag dat we de kerosine haast konden ruiken. Maar dat was wel erg makkelijk, want de volgende ochtend moesten we al tegen acht uur inchecken voor de reis naar Auckland. Waarbij overigens voor de tweede keer bleek dat de Australische Immigration en de Customs and Border Protection de nieuwe Nederlandse paspoorten nog niet in hun systemen hebben. Maar dat terzijde.