Hoe lang zou je, als je als houder van een niet-EUpaspoort op Schiphol aankomt, er over doen om door de controle van de marechaussee te komen? Zou je een uur of meer in een slingerende rij moeten schuifelen door een deprimerende, muffe ruimte - zonder toiletten of een mogelijkheid iets te drinken? Moet je een formulier invullen waarop staat of je ooit strafrechtelijk veroordeeld was (we wisten trouwens niet dat dat voor Australie nog steeds een voorwaarde was). En bij de douane? Is er dan weer zo'n rij, waarna je een formuliertje moet overhandigen waarop je hebt ingevuld of je kleding bij je hebt die je buiten hebt gedragen, of voedsel? En als je dat ontkent, worden er dan vervolgens honden ingezet om te ruiken of er niet toch iets dergelijks in je bagage zit?

Zomaar wat vragen die vorige week bij ons opkwamen op het vliegveld van Sydney (na een vlucht van 13 uur) en vervolgens op Auckland (na een, gelukkig, veel kortere vlucht). En ja, we weten dat het voor reizigers op zogenaamde risicovluchten veel onaangenamer is om op Schiphol door marechaussee en douane te komen, maar dat terzijde. We werden gewoon een beetje rebels. En dus kruisten we aan dat we wel degelijk schoenen bij ons hadden die "outdoors" gedragen waren, en "food". Waarna we bij douanemensen terecht kwamen die met gehandschoende handen onze bagage inspecteerden, onze vrijwel gloednieuwe en netjes schoongeborstelde wandelschoenen gelukkig acceptabel bevonden (maar geen blik wierpen op wat we aanhadden) en enigszins meewarig glimlachten over het feit dat we koekjes, chocolade en borrelnootjes aanzagen voor voedsel. Bananen, kaas, worst - dat zochten ze. Nou ja, met een vriendelijk "Better safe than sorry" mochten we door. Wat toch weer beter was dan de man die had aangekruist niets bij zich te hebben en die dus in de gewone rij mocht blijven, maar bij wie na ongeveer even lang wachten drie appels werden gevonden.

Auckland is een stad van ruim een miljoen inwoners, en die wonen bepaald niet allemaal in hoogbouw. Auckland is dan ook een heel uitgebreide stad, en dat merkten we toen we een taxi namen naar onze Bed&Breakfast in een buitenwijk die niet eens heel ver van het vliegveld lag. Een lange rit, en met 90 dollar bepaald niet goedkoop (hoewel - ook weer niet duurder dan de rit van huis naar Schiphol).

De B&B zelf was wel grappig. Bavaria heette hij, maar de eigenares bleek van oorsprong Frans te zijn. Ze had hem met deze naam gekocht van de vorige (oorspronkelijk Duitse) eigenaren, en het maar zo gelaten. Ze kreeg immers heel wat klandizie uit Duitsland. Een onderhoudend typje, dat graag grappen maakte, altijd gelijk had en haar zoon en haar vriend srevig aan het werk hield. Tja, een verleden in het onderwijs verloochent zich niet. Het ontbijt werd bestierd door een oorspronkelijk (Duitstalig) Zwitserse, die van orde hield en zowel de zachtgekookte als de gepocheerde eieren redelijk stevig wist te krijgen. De kamers waren met bijzonder dunne wandjes van elkaar gescheiden en het meubilair was waarschijnlijk door de vorige eigenaren op rommelmarkten bij elkaar gescharreld, maar al met al was het een aangenaam onderkomen. En de ligging was prima: redelijk rustig, dicht bij winkels (forse supermarkt) en restaurants (waarvan de 215 Bistro vermeld moet worden als ronduit erg goed, net als overigens de Thai op de hoek - ook take away, die we konden nuttigen in de tuin van onze B&B), en bij bushaltes van drie lijnen naar de binnenstad.

In Auckland is beduidend meer te doen dan wij met onze korte beentjes bij elkaar konden lopen. We hebben ons beperkt tot wat shopping (eigenlijk moet je, als je op reis bent, ver van buitensport- en CD-winkels vandaan blijven - gelukkig konden we de verleiding van boekwinkels weerstaan) en een bezoek aan de Auckland Art Galery. Een mooi gebouw, met een aantal redelijk interessante tentoonstellingen en op het dak niet alleen een bank die hier en daar wat uit de bocht vloog, maar ook een verzameling sterk uitvergrote maar mathematisch correct aan elkaar verbonden zeepbellen. Genoeg, in elk geval, om een paar uur in door te brengen. Geen bezoek dus aan het museum dat ons, zo vertelden andere gasten van de B&B, veel had kunnen leren over de geologische en sociale geschiedenis van Nieuw Zeeland. Nou ja, dat pikken we onderweg dan maar op. Onze reisorganisator (SNP) heeft ons van veel documentatie voorzien, en de locale agent voegde daar nog een stevig pakket aan toe. Wanneer moeten we dat eigenlijk lezen?

Wat ons in elk geval al opviel was de multiculturaliteit van de stad (onze taxichauffeurs kwamen uit respectievelijk Pakistan en Sri Lanka, de kapper die nog geen kwartier nodig had om Max' haar te fatsoeneren uit China). Overigens lijkt die multiculturaliteit wel grotendeels beperkt tot Europeanen, Aziaten en Polynesiers, plus uiteraard veel Maori.