Ooit legde een Fransman aan een van ons de essentie van vakantie uit: "manger, dormir, manger". Dat was tijdens een wat langer verblijf in een hotel, dus dat hij het reizen niet noemde, ligt voor de hand.

Wij reisden de afgelopen dagen van Auckland naar het noorden en weer terug, en onderweg aten en sliepen we wat.

Het reizen doen we in een Toyota Highlander. Een forse 4WD, waarvan we niet direct zien wat het essentiele verschil met de RAV4 is - maar dat doet er ook niet zo toe. Het rijdt comfortabel, hij is ruim en hij kan de wegen hier goed aan.

Die wegen lopen uiteen van ruime snelwegen tot bochtige en smalle berg- en kustwegjes, sommige redelijk steil en hier en daar niet erg goed onderhouden (of juist in staat van onderhoud, en dus ontdaan van een deel van het wegdek). Het verkeer is op veel plaatsen drukker dan gedacht, met relatief veel grote vrachtwagens en uiteraard campers. Er wordt betrekkelijk rustig gereden (soms ronduit traag) en opmerkelijk is dat er behalve het linkshouden nog een Engelse eigenaardigheid gemeengoed is: hellingen afdalen op de rem, in plaats van in een lage versnelling (maar misschien biedt niet elke automaat die mogelijkheid). Per uur kun je zo'n 60 km afleggen.

Waar de Nieuw-Zeelandse media en politiek zich nogal drukover maken, is het aantal ernstige ongevallen waarbij toeristen betrokken zijn. Sommigen bepleiten een verbod om de eerste dag(en) na aankomst een auto te huren, anderen vinden dat dat een verantwoordelijkheid van ieder voor zich is (of van de verhuurbedrijven). Wij proberen gewoon wakker te blijven (maar jetlag werkt langer door dan je wilt toegeven) en niet te vergeten links te houden.

Het landschap waar je doorheen rijdt, doet Europees aan. Een mengeling van bergen, heuvels, rotskusten, stranden en eilandjes zoals je ze ook kunt vinden in Engeland, Schotland, Scandinavie en Duitsland - maar wel met heel andere bomen, struiken, bloemen (je ziet in het wild wat bij ons in tuinen staat) en vogels. De stadjes en dorpjes zijn een mengeling van Engels, Amerikaans en Scandinavisch, met hier en daar een Maori accent. Ook het weer wijkt niet zoveel af van wat je in Europa tegen kunt komen, maar dan ook aan de Middellandse zee. Echt warm hebben we het nog niet gehad, echt nat zijn we nog niet geregend.

Eten lukt tot nu toe prima. In Auckland een fijne lunch met grof bruin brood en langzaam geperste sappen, een afhaalmaaltijd bij de Thai en een prima diner in de 215 Bistro. Op weg naar het noorden een lunch van Marokkaans gekruide vis op een Griekse salade bij restaurant Reva in Whangarei.

In Russel een prima Chowder in de Gables, en de avond daarop een wat minder geslaagde combinatie van gebakken vis en garnituur in de Duke of Marlborough. Als lunch in Paihia calamari in het 35 Degrees restaurant, en op zondag pompoensoep en een broodje in het cafe van de Treaty Grounds.

In Waipu Cove prima lam resp. rund in het enige restaurant daar, en de volgende dag heerlijke lam jogan rosh resp. korma van de Madly Indian in Waipu. Als lunch onderweg sandwiches uit een cafe (en per ongeluk koffie met -veel- melk). En in Kuaotuhu heel smakelijke fish & chips (resp fish & salad) uit Lukes Kitchen, en de volgende dag, in onze "eigen" tuin, gerookte vis uit de rokerij in Coromandeltown. Lunch bij de Peppertree in Coromandeltown: mosselen resp. salade. Over het geheel genomen voldoende en smakelijk, voor een doorgaans redelijk bedrag. En meestal vergezeld van een plaatselijke, in elk geval Nieuw-Zeelandse, wijn. En daar zijn heel goede bij.

Onze onderkomens na Auckland waren we even wat anders dan de Bavaria B&B, waarover we eerder schreven.

In Russel haddden we een een zeer ruime en luxe ingerichte tuinkamer in de geweldige Flagstaff Lodge, waar we overigens de enige gasten waren. Mooi en rustig gelegen, maar dicht bij de baai en de restaurants en winkeltjes. Ruimschoots glegenheid om buiten te zitten, een bad te nemen onder de sterrenhemel in de twee klassieke badkuipen op het binnenplaatsje en eventueel een schoonheidsbehandeling of massage te ondergaan. De twee gastvrouwen -een Nieuw-Zeelandse en een Engelse, die hun respectieve carrieres in de overheid en de juridische dienstverlening hadden verruild voor dit avontuur- spanden zich zeer in om ons te voorzien van een smakelijk ontbijt, en onthaalden ons aan het eind van elke middag op wijn en hapjes.

In de Bream Bay Lodge bij Waipu Cove hadden we het Garden appartment: een redelijk ruime woonkamer met keukenblok (we moesten zelf voor het ontbijt zorgen), een aparte slaapkamer en een ruim terras, grenzend aan de grote tuin. Heel licht, met uitzicht op de tuin en een weiland met varkens, ezels, schapen en konnijen. Een spa in de tuin met daaruit uitzicht over het vogelreservaat (een kreek en een duinenrij voor Bream Bay) en de mogelijkheid kano's te gebruiken (aan ons niet besteed). Iets minder rustig, want dicht bij een betrekkelijk drukke weg. De eigenaar (die Nederland goed kende) drong er op aan dat we gebruik maakten van zijn huisbioscoop en wilde de film die we zagen (The Piano) ook graag nabespreken, maar had daarbij slechts belangstelling voor een van ons.

In Kuaotuhu, tussen Coromandeltown en Whitianga, overnachten we bij de Stargazer B&B in de mooi gelegen Miners cabin, een huisje met zitkamer, een open eetkeuken, drie slaapkamers, een veranda en ruime tuin (met, zo bleek, sandflies). Voor een deel nog ingericht zoals het was toen de eigenaar er zelf woonde (tot 2010), voordat hij een eindje verderop zijn huidige huis bouwde dat geheel is toegesneden op zijn hobby, de astronomie. Hij wilde ons graag een uitgebreide uitleg geven en door de grote telescoop in zijn observatorium laten kijken naar de zuidelijke sterrenhemel, maar het was beide avonden bewolkt. Ook hier een redelijk drukke weg goed hoorbaar, maar niet zichtbaar.