Na Rotorua reden we een stuk naar het oosten tot aan Opotiki, waar we de Great Pacific Highway verlieten voor we er goed en wel aan begonnen waren, om de veel kortere doorsteek naar Gisborne te maken. Daardoor misten we ongetwijfeld mooie zeezichten, plus de kans de meest oostelijk gelegen vuurtoren van Nieuw-Zeeland te bezoeken, maar we kregen er een prachtige tocht door ruw binnenland voor terug. Eerst langzaam klimmend door een steeds nauwer worden vallei / kloof (veel bochten, dus hard werken) en vervolgens een heel eind rustig meanderend over heuvelachtig hoogland dat weer erg aan Schotland en Ierland deed denken - ook door de schapen.

Gisborne zelf is geen bijzondere stad (ook hier weer de combinatie van kennelijke rijkdom en armoed) en we overnachtten hier dan ook alleen om de dagetappe niet te lang te maken. General Travel, de lokale agent van SNP, had ons ondergebracht in het Portside hotel - het meest onpersoonlijke tot nu toe. Nauwelijks personeel - het ontbijt werd de avond tevoren door de receptioniste op onze kamer gebracht (wat toch een beetje deed denken aan een gevangenis). Belachelijk duur, trouwens - zeker voor het weinige wat je uiteindelijk kreeg.

De naam Portside droeg het hotel niet voor niets: we hadden uitzicht op de haven, die klein maar bedrijvig was: behalve vissersboten die kwamen en gingen, lag er een vrachtschip dat geladen werd met boomstammen. Continu, de hele nacht door (maar gelukkig net ver genoeg weg om er niet te veel herrie van te hebben).

We aten opmerkelijk lekkere vis in een op het eerste gezicht niet veelbelovend restaurant, waar we terecht kwamen omdat de meeste andere helemaal volgeboekt waren vanwege feestelijke diners (vanwege de naderende kerst?).

De volgende dag in de regen naar Napier. Hier hadden we wel bewust voor gekozen (de stad, niet de regen). Napier is tijdens een grote aardbeving in 1931 grotendeels verwoest, niet alleen door de beving zelf, maar ook door de erop volgende brand (veel gebouwen waren van hout). In de jaren daarna is het centrum herbouwd in Art Deco-stijl, en dat wilden we wel zien.

Maar ja - het weer zat tegen. En dan krijg je, ondanks de mooie panden, toch een beetje dat alle steden op elkaar lijken op een regenachtige zondagmiddag. Gelukkig was maandagochtend beter, zodat we een betere indruk konden krijgen. En die is dat Napier vooral anders is door de eenheid van stijl (anders gezegd: het ontbreken van rommeligheid) en door de details. De strakheid van Art Deco (niet te verwarren met Art Nouveau met zijn vloeiende lijnen a la Mucha) sluit goed aan bij de sobere bouwstijl die je toch al veel ziet, maar het zijn de decoraties met geometrische figuren, ook Maori motieven, de doorgetrokken lijnen (die de hoogte of juist de breedt benadrukken) die het geheel bijzonder maken.

Overigens was de regen wel aanleiding om het kleine museum te bezoeken, waar we een tentoonstelling zagen over de aardbeving (plus een deel van een film met verhalen van overlevenden), een expositie van mode zoals gedragen en ontworpen door de eerste vrouwelijke (en Maori) minister van Nieuw Zeeland en een expositie van decoratieve borduurkunst (hadden we al gezegd dat het regende?).

In Napier overnachtten we in het County Hotel. Oorpronkelijk, ook in de jaren 30, neergezet als Business Building (bedrijfsverzamelgebouw) en op enig moment verbouwd tot hotel, en daarbij ook voorzien van een extra verdieping. Wij hadden een mooie kamer (in stijl) op die extra verdieping, en daardoor ook een terrasje. Maar ja - het regende.

Het stoere meisje bij de receptie -ze wilde per se helpen met onze bagage, en daarbij ook de zwaarste koffer dragen- had voor het gemak maar alvast een reservering gemaakt in het restaurant van het hotel, "want we hebben een vijf-sterren kok en dus is het vaak moeilijk een tafel te krijgen". Nou, niet op deze zondag: het restaurant was meer dan half leeg, en het eten niet geweldig maar wel betrekkelijk duur. Maar ja, het regende, dus we waren blij dat we niet naar buiten hoefden. En de wijn was goed.