Als toerist doe je allerlei weetjes op over plaatsen waar je nog nooit van gehoord had voor je er kwam, en waar je nooit meer terug zult komen nu je er iets over weet - zonder dat er per se een oorzakelijk verband is, overigens. Maar: hoe meer weetjes, hoe meer vragen ...

Neem nu Akaroa. We hoorden voor het eerst van het bestaan van dit plaatsje in de buurt van Christchurch toen we onze reis planden, en we zochten naar een aangename plaats om een paar dagen te verblijven en wat "in te wandelen" voor we een driedaagse wandeling zouden gaan maken. Het was een suggestie van SNP, en het klonk niet onaardig. Het was veel beter.

Akaroa ligt op Banks Penninsula, een schiereiland waarvan de vorm als je het op de kaart ziet, direct al veel zegt over het ontstaan. Het was ooit een vulkaan. Een nogal grote vulkaan, waaran de krater een diameter had van een paar kilometer. En die vulkaan lag in zee, een flink eind van de bergketen die het Zuid-Eiland ging vormen.

Dat die vulkaan, toen hij al lang was uitgedoofd, een schiereiland werd, was het gevolg van erosie. De bergketen brokkelde even snel af als hij werd opgestuwd door de botsing van twee aardplaten (we lazen ergens dat zonder die erosie de bergen nu 20 kilometer hoog zouden zijn geweest, zo'n tien maal de huidige hoogte) en het gruis vormde aan de oostkant een vlakte, die steeds verder aangroeide - de oceaan in, en zover dat de vulkaan er gedeeltelijk door werd ingesloten.

Ondertussen brokkelde de vulkaan naturlijk ook af, mede onder invloed van de zee. En op enig moment brak de zee door de wand van de vulkaan, en werd de krater een natuurlijke haven: bijna rondom beschut door de overgebleven kraterwand, die er nog een flink eind (hier en daar een paar honderd meter) bovenuit steekt.

Die haven werd, uiteraard, gebruikt door de Maori toen zij zich een 600 jaar geleden op het Zuid-Eiland vestigden, en toen weer een paar eeuwen later Europeanen in dit gedeelte van de oceaan op walvisjacht gingen, gebruikten ze hem ook. Wat, zo leerden we in het museumpje van Akaroa, weer leidde tot allerlei banden tussen Maori en Europeane, waaronder huwelijken (er zullen ongetwijfeld onder de Maori mensen geweest zijn die zich zorgen maakten over de vreemdelingen "die er met onze meisjes vandoor gaan").

Die Europeanen kwamen overigens niet alleen uit Engeland, maar zeker ook uit Frankrijk. Een van die Fransen zag in het begin van de 19e eeuw depotentie van het schiereiland, en hij ging terug naar Frankrijk om de regering ervan te overtuigen dat het een goede plaats was om te koloniseren, en om investeerders te vinden die daar geld in wilden steken. Dat kostte nogal wat tijd, net als de reis terug vanuit Frankrijk, met als gevolg dat de nieuwe kolonisten, toen hij met hen in Nieuw-Zeeland terugkwam, onaangenaam verrast werden door het feit dat inmiddels het verdrag van Waitangi gesloten was, waarmee Nieuw-Zeland feitelijk onderdeel van het Britse rijk was geworden. Ze besloten desondanks te blijven, en hieraan dankt het schiereiland een aantal plaatsjes en straatnamen die zeer Frans klinken (in Akarao heten de straten zelfs Rue, maar behalve de uit Frankrijk afkomstige serveerster in een restaurant waar we aten is er niemand de enigszins Frans spreekt).

Zoals vrijwel heel Nieuw-Zeeland werd ook Banks Peninsula door de kolonisten vrijwel geheel ontbost. In dit geval niet om landbouwgrond vrij te maken, maar omdat er goed geld verdied kon worden met het hout: voor de bouw van Christchurch was veel nodig. Die ontbossing heeft natuurlijk desastreuze gevolgen gehad voor de vogelstand, maar toch was dit een van de plaatsen waar we rond ons bungalowtje de meeste vogels hoorden en zagen. Alleen: welke nu eigenlijk? Nou ja, een -of eigenlijk een hele familie- konden we vrij makkelijk identificeren: de Californische kwartel. Een grappig gezicht hoe een heel stel donsballetjes, begeleid door moeder en op een afstandje gevolgd door vader, voor ons de oprit overstak.

Wat we helaas niet gezien hebben, zijn de pinguins. In de buurt van Akaroa is een kolonie van redelijk zeldzame, kleine pinguins die bezocht kan worden, maar de ronleidingen waarmee dat kon zaten vol. In plaats daarvan hebben we dus maar wat gewandeld (geen lange stukken, maar wel mooi) en gezwommen (in de haven - het water in de baaien aan de buitenkant van de krater was veel te koud).

Wel aardig was nog een bezoek aan het museumpje van Akaroa, dat zijn vijftigjarig bestaan vierde door 50 objecten uit zijn collectie te laten zien (o.a. een opgezette pinguin, een driewieler en een staldeur. Veel van de bovenvermelde kennis deden we daar op.

Aan het bezoek aan het museum hielden we overigens ook een paar vragen over. Onderdeel van het museum was de voormalige rechtbank. Daar troffen we een beschrijving aan van de laatste zaak die daar voor de rechter werd gebracht: twee mensen die ontkleed werden aangetroffen in een hotelkamer die ze gereserveerd noch betaald hadden. Dit leek ons juridisch interessant, want levert dat een misdrijf, of zelfs maar een onrechtmatige daad op? En waar ging het dan om: de ontklede staat, het ontbreken van een reservering of het niet betalen (en trouwens, als ze dat nu achteraf zouden doen)? Trouwens, hoe kwamen ze eigenlijk in die kamer en wie trof ze daar aan? En wie zou een zaak tegen ze kunnen aanspannen? Kennelijk kwam de rechter er ook niet uit, want de zaak eindigde in een acquittal (vrijspraak of ontslag van rechtsvervolging - ook dat werd niet duidelijk).