We zijn al jaren gecharmeerd van het soort wandelvakantie waarbij je elke dag een kilometer of 15 loopt van het ene naar het volgende overnachtingsadres, met op je rug alleen wat je tijdens de wandeling nodig hebt, omdat de rest van je bagage voor je wordt vervoerd. Het was er alleen nog nooit van gekomen, en daarom waren we wel blij toen we bij het plannen van onze reis door Nieuw-Zeeland een dergelijke optie tegenkwamen. Drie dagen, dat leek ons genoeg, door niet al te zwaar heuvelland aan de oostkust van het Zuid-Eiland, van boerderij naar boerderij.

Het kwam er weer niet van: de rugblessure die ons al vanaf het begin van de vakantie in de weg zat, bleek zo hardnekkig dat we dit onderdeel moesten cancelen. In plaats daarvan brachten we een paar dagen door in Hanmer Springs, een klein plaatsje in het binnenland, aan de voet van de bergketen die we al van verschillende kanten hadden gezien, dat al sinds de 19e eeuw bekend staat vanwege de warme, mineraalrijke bronnen. Niet dat we dachten dat de heilzame werking van een paar baden zo sterk zou zijn dat daarmee de rugproblemen zouden zijn opglost, maar kwaad zou het toch ook niet kunnen. En de beschrijving van de omgeving zag er ook goed uit, met de mogelijkheid om kortere wandelingen te maken in een groot bos dat ruim een eeuw geleden als toeristenattractie was aangelegd (de bronnen werden toen alleen gebruikt in de setting van een sanatorium, met een capaciteit van 18 patienten), en we vonden op internet een motel dat veelbelovend was.

De werkelijkheid was iets minder, al had dit verblijf ook zijn leuke kanten. Eerste tegenvaller was het weer: bewolkt en aan de koele kant. Ook de accommodatie was minder dan gehoopt. Dat wil zeggen: de ligging was op zichzelf goed en onze kamer best mooi, maar hij lag zodanig dat we nauwelijks uitzicht hadden, en wel -overdag- herrie van een bouwproject om de hoek. Grootste spelbreker was echter de rug: zelfs korte wandelingen bleken te veel.

Bleven over de restaurants en de baden - verder heeft Hanmer Springs niet veel te bieden. De twee restaurants waar we aten (Hanmer Spring heeft er veel) waren bovengemiddeld. Malabar bleek een goed Indiaas restaurant, met een enigszins moderne keuken. Nr 13, waar de eigenaar (van Nederlandse afkomst) in de keuken stond, was van (continentaal) Europese kwaliteit.

De baden waren voor ons een nieuwe ervaring. Op de plaats waar vroeger het sanatorium stond, was een enorm complex gebouwd met voorzieningen om rustig of in bubbelbaden te genieten van water van temperaturen tussen de 35 en 42 graden, met een normaal zwembad en met zaken als waterglijbanen en peuterbaden. Voor ons een geheel nieuwe ervaring, waarvan we beide dagen gebruik hebben gemaakt (ach, als senioren kregen we korting op de toegang ....).

Van Hanmer Springs naar Kaikoura reden we een mooie, heel rustige weg naar Kaikoura. Onderweg stopten we even in Waiau, een slaperig plaatsje met een grappig, klein openluchtmuseum, waar we o.a. het kleinste Huis van Bewaring zagen (tweecellig). Niet heel bijzonder, maar gewoon leuk.

Kaikoura hadden we uitgekozen omdat onze voorgenomen wandeling (de Kaikoura Coastal Track) daar in de buurt was, maar nadere bestudering van wat dit stadje te bieden had, leerde ons dat er ook wel wat te beleven was. Een heleboel "experiences" zelfs: walvissen kijken, zwemmen met dolfijnen en albatrossen ontmoeten. Dat laatste leek ons wel wat, en dus meldden we ons op zaterdagochtend om half acht in het Encounter-cafe, dat heel gunstig direct naast ons hotel lag. Eerst uiteraard een stevig ontbijt (het hotel bood dat zelf niet, maar verstrekte wel ontbijtbonnen voor in het cafe), want een goede basis is maar alles als je zeeziekte wilt voorkomen. Vervolgens met acht andere geinteresseerden in een busje naar de haven, waar we in een op een trailer op de wal gelegen boot klommen die vervolgens met een trekker het water werd ingereden. Het ding bleek nogal vaart te kunnen maken, zodat we stevig over de golven dansten - zelfs bij de zeer rustige zee die we troffen. De ruim twee uur dat we onderweg waren, bleken heel bijzonder. Het begon er al mee dat er een aardige mist hing, zodat je je een honderd meter uit de kust al helemaal alleen midden op zee kon wanen. En dan de vogels -verschillende soorten Albatrossen en Petrels- die opdoemden uit die mist, met hun grote vleugels vlak over het water scherend en zo nu en dan landend om ons beter te kunnen bekijken als we even stil gingen liggen en weer opstijgend als ze het wel gezien hadden. Maar ze bleven ons wel volgen, en op een gegeven ogenblik bleek ook waarom: onze schipper haalde een net met visafval tevoorschijn en gooide dat in het water. Waarna het aantal vogels snel toenam, en er een uiterst ongelijke strijd begon: de snavel van een albatros is ongeveer net zo groot als een kleine meeuw. Niet helemaal een ontmoeting "in het wild", dus - maar het leverde wel prachtig fotomateriaal op, vooral omdat de zon zo nu en dan toch doorbrak. En de kleine pinguin die langs kwam zwemmen was een mooi extraatje.

Toen de vis op was en de vogels hun belangstelling in ons verloren (en wij in hen, eerlijk gezegd) besloot de schipper ons nog even te tracteren op een uitje naar een rots waar een zeehondenkolonie wat lag te rusten - een fraaie afsluiting.

Over Kaikoura valt verder weinig te zeggen. Het ligt mooi aan zee (en ons hotel, The White Morph, aan de -redelijk drukke- boulevard), het is vrij klein maar wel erg druk en er zijn goede restaurants (we aten in The Green Dolphin en Passione). En een minder goede kapper, maar dat weet je natuurlijk pas na afloop. Gelukkig is daar al weinig meer van te zien, want dit alles speelde zich vier weken geleden af, en we zijn al weer twee weken thuis. Maar er komt nog minstens een blog - over onze laatste dagen in Nieuw Zeeland en onze tussenstop in Australie.