We zijn al weer bijna een week op reis. Een redelijk korte, dit keer, want hij duurt ook nog maar een ruime week. Tijd dus, om weer eens wat te schrijven.

We zijn op Sardinie. Op het moment van schrijven nog bij Oliena, in hotel / country resort Su Cologone. Een betrekkelijk unieke omgeving: een gebouw dat redelijk organisch in het landschap is geplaatst en dat qua architectuur wel iets wegheeft van een creatie van een ingehouden Gaudi. Een deel van de inrichting duidelijk op maat en in dezelfde stijl gemaakt, en verder eclectisch (van zitzak tot antiek kastje) en uitbundig, met veel zitjes op terrasjes en balkons. Overal kunst en (mooie) historische voorwerpen aan de muur, zodat het ook wat wegheeft van een museum. Redelijk comfortabele kamers. Rustig (behalve op zaterdag- en zondagmiddag, toen hier een lunch gegeven werd voor een paar honderd bruiloftsgasten - die zich daarna op de karaoke stortten.

Een "ristorante tipico" waar echte Sardijnse gerechten geserveerd worden (pasta met vulling van venkel, geit in wijnsaus), maar dat helaas een beetje teveel een instellingskeuken is (geworden) die erop gericht is zoveel mogelijk gasten in zo kort mogelijke tijd te bedienen - waardoor je de indruk krijgt dat alle gerechten slechts zijn opgewarmd (waarna ze weer op koude borden worden gekwakt, maar dat terzijde).

Overigens: in Oliena vonden we een prima restaurantje dat nog veel meer interessante gerechten bood (kalfshersenen, bijvoorbeeld), maar dan met zorg klaargemaakt en met plezier geserveerd.

In de buurt prima wandelmogelijkheden in een fraai berggebied. En dat wandelen gaat, gelukkig, weer heel aardig: een uurtje houden we het vol, en dan mag er ook best wat stijgen en dalen in zitten. Overigens is het wel aan de hete kant om te wandelen: zo tussen de 25 en 30 graden. Behalve toen er tijden onze wandeling bij een berghut (Rifugio La Oche) een stevige onweersbui kwam opzetten. Die vooral op plaatsen waar we pas later kwamen veel water loste, dat gelukkig weer wel.

Voordat we hier kwamen, verbleven we twee nachten in Azarchena. Of eigenlijk net daarbuiten, in hotel Parco degli Ulivi, dat ook een soort resort is, maar dan anders: kleinere gebouwtjes, steeds met een paar kamers, op een uitgebreid landgoed. En met een keuken die ook typisch Sardijnse gerechten serveerde (salade van venkel, sardines op spiesjes) maar op een veel hoger niveau (ook dan het restaurantje in Oliena). En wijn, de plaatselijke Vermentino, die er mag zijn.

Ook daar hebben we gewandeld. Op een schiereiland in de buurt, Capo Testa, met uitzicht op Corsica. Over smalle paadjes door de redelijk dichte begroeiing, en soms klauterend over de rotsen. Een stukje door de Valle del Luna, waar naar het schijnt telkens nieuwe generaties "hippies" hun kamp opslaan in holen in de rotsen en zo proberen zich buiten de samenleving te plaatsen. Waarbij het kennelijk wel handig is dat die samenleving soms voorbij trekt, zodat je wat sieraden etc. kunt verkopen.

Onze eerste nacht op Sardinie verbleven we een heel eind zuidelijker, in Cagliari. Hier kwamen we om een uur of twee aan na een vrij relaxte reis (om 10 uur vanaf Schiphol, om 12 uur in Rome overstappen op een vlucht die iets na een uur vertrok). Volgens SNP zouden we nog wel naar Azarchena kunnen rijden, over een vrijwel lege auto(snel)weg, maar ons leek dat toch wat te veel van het goede (uiteindelijk deden we er de volgende dag vijf uur over, maar dat was inclusief lunch en nog een stop om weer wakker te worden). Daarom eerst maar een hotel dicht bij het vliegveld (nou ja, we midden in de stad) om wat te acclimatiseren. Wat overigens, gegeven de ruim 10 graden temperatuurverschil, ook letterlijk nodig was - naast de aanpasing aan de tijden voor de diverse maaltijden en de manier van rijden hier.Cagliari is wel een aardige stad. Redelijk groot (zo'n 160.000 inwoners, waaronder 35.000 studenten), een paar echt oude gedeelten en een mooie botanische tuin waar veel cactussen in bloei stonden. En verder veel horeca en winkels, waar we maar weinig van gezien hebben. Behalve, in de etalages, mooie kleding. Plus dat we, bij restaurant Italia waar we -een beetje tot onze spijt, achteraf- dineerden, gefascineerd hebben zitten kijken hoe een filmploeg video-opnamen maakte van een man die gehaast aan kwam lopen, er naar binnen ging en vervolgens, kennelijk voldaan, het pand weer verliet. En dat dan minstens drie keer, voor het er goed op stond.

Genoeg vertier dus, en eigenlijk was een dagje extra hier wel leuk geweest.

Veel diepe gedachten kwamen er de afgelopen dagen niet bij ons op, en we deden ook weinig echt opmerkelijke waarnemingen. Behalve dan, maar dat is natuurlijk niet echt opmerkelijk, dat we in een ander gezelschap vertoefden dan tot nu toe meestal tijdens onze vakanties. Alleen maar mensen zonder kinderen in de schoolgaande leeftijd: vooral oudere stellen (waaronder een Engels echtpaar dat we gedurende een paar dagen overal tegenkwamen), echt jonge stellen (al dan niet met het eerste kind zichtbaar op komst), gezinnen met heel jonge kinderen (waarvan sommige baat zouden hebben bij een Surinaamse opvoeding) en natuurlijk de gelijkgeslachtelijke stellen. Een beetje afhankelijk van de plaats vooral Italiaans, of meer internationaal met een oververtegenwoordiging van Duitsers en Engelsen. Wat dan ook weer weerspiegeld werd in de talenkennis van het personeel van de hotels en restaurants, die onze kennis van het Italiaans al snel overtrof maar meestal toch onvoldoende bleek voor een goed gesprek. Maar ach - met "prego", "grazie" en de hoed in de hand kom je een eind ...

PS: tussen het schrijven en posten zaten een paar dagen. Internet bleek hier wat weersafhankelijk....