Het was aangekondigd: het zou regenen op onze eerste echte dag op Corsica. En dat deed het dan ook. Niet eens zo hard, in het begin, maar wel voortdurend.

Na het ontbijt op pad: van Ajaccio naar Centuri, zoveel mogelijk langs de kustweg want dat moest mooi zijn. Maar eerst nog even langs een supermarkt om wat water en knabbeltjes voor onderweg te kopen. Die kwamen we, zoals te verwachten was, vanzelf tegen toen we de straat volgden waaraan ons hotel lag. Wat we, meer onverwacht, ook tegenkwamen was een enorme file op de weg verder de stad uit. Inclusief een bezoek aan een café voor een kopje koffie kostte dat alles ruim een uur, zodat we pas omstreeks 11.00 uur echt op weg waren.

Ja, de kustweg is mooi. Denken we. We hebben er weinig van gezien. De regen werd steeds heviger, dus je mocht blij zijn als je een paar honderd meter kon zien. Van een wijdser uitzicht zou ik waarschijnlijk toch niet echt hebben kunnen genieten, want de weg was erg bochtig en smal. Wel rustig - en zo'n wat forsere auto heeft het voordeel dat mensen die wat langzamer willen rijden al gauw even aan de kant gaan om je voorbij te laten ....

Iets gegeten op een overdekt maar wel koud en vochtig terras, en door: rijden, rijden, rijden - want opschieten deed het niet. Ook nog even een afslag gemist waardoor we weer een heel eind terug dreigden te rijden in de richting van Ajaccio, maar dat hadden we gelukkig snel genoeg in de gaten.

Zo rond een uur of vier begon ik me wel zorgen te maken: het leek erop dat het al begon te schemeren (maar dat was misschien alleen omdat de wolken nog dikker werden, en de regen nog massiever) en we hadden geen idee hoe ver het nog zou zijn - of althans, hoe lang we er nog over zouden doen. Maar het laatste stuk viel mee -behalve het passeren van een paar touringcars die ons op de bijzonder smalle weg tegemoet kwamen- dus we waren voor zes uur en nog ruim voor donker in Centuri Port.

Ons hotel, Le Vieux Moulin, was uitgekozen en aanbevolen door SNP - en zoals gebruikelijk beviel het ons prima. Een ruime kamer in een betrekkelijk nieuw gebouw naast het oorspronkelijke, en een mooi ingericht restaurant met een goede keuken. Helaas voelde ik me na de vermoeiende tocht (en misschien ook wel doordat ik wat te luchtig gekleed geweest was) die eerste avond niet goed genoeg om daarvan te genieten, maar dat hebben we de dagen erna goedgemaakt.

Onze eerste dag in Centuri begon nog erg somber, maar wel droog. We zijn de ochtend rond het haventje blijven hangen en hebben er ook geluncht (ik heb met belangstelling gekeken naar de locals die voor een barretje een hele mand met zeeëgels zaten open te breken en leeg te zuigen, maar heb toch maar niet gevraagd of ik mee kon doen). In de middag begon de zon te schijnen en hebben we een wandeling gemaakt richting Mucchieta, om alvast in de stemming te komen voor de kustwandeling die we de volgende dag wilden maken (sentier du douanier).

Dat laatste hebben we uiteindelijk niet gedaan: onze gastvrouw ried het ons vanwege de erg harde wind dringend af. Daarom inplaats daarvan een mooie wandeling wat meer in het binnenland: van Poggio over een steil stijgend pad door de overigens ondoordingbare maquis naar de nabijgelegen Col de St. Lucia, en daarvandaan weer terug door het bos (en, omdat we een beekje niet over konden steken omdat het water erg hoog stond, deels de weg). Goed te doen, behalve de twee kilometer of zo over een kam, waar ik Marian hele einden moest vasthouden om te voorkomen dat ze er afgeblazen werd - de wind was bijzonder sterk.