De Hermitage. Voor mij is dat, meer dan de indrukwekkende Rembrandts en de overdadige inrichting, onze gids Jelena. We hadden een georganiseerde reis geboekt vanuit Helsinki, waar we onze Finse vakantie afsloten, en zaten in de bus met een redelijk gemengd gezelschap, waaronder twee mensen die eisten dat onze Finse gids haar verhalen niet alleen in het Engels maar ook in het Duits hield (dat ging prima, alleen het stukje over Duitsers die geen gevoel voor humor haden kreeg ze niet vertaald) en die dus ook in Petersburg een Duitssprekende gids moesten hebben. Maar ja, toen besloten zij dat ze toch Engels spraken, net toen wij besloten hadden dat een Duitssprekende gids voor vier te prefereren was boven een Engelssprekende voor 20. En zo geschiedde het dat we een privégids hadden: de in Oost-Duitsland als dochter van een Russisch militair geboren Jelena, die niet alleen haar naam eer aandeed maar desgevraagd ook heel wat meer vertelde dan alleen welke bezienswaardigheid we nu weer bezochten. En die ons in de Hermitage vooral de ruimte gaf om te gaan zien wat we zelf interessant vonden.

Enfin - dat was Petersburg. De Hermitage aan de Amstel deden we natuurlijk helemaal op eigen kracht. Samen met nog een paar honderd belangstellenden, die overeenkomst was er dan weer wel. Een stijlvol verbouwd gebouw, en een mooi ingerichte tentoonstelling. Een beetje veel avondjaponnen en uniformen, en geen enkel schilderij dat me echt trof, maar alles bij elkaar een interessant kijkje in het Russische hofleven. Waarbij je je aan de ene kant kon voorstellen hoe zo'n hof een hele stad van werk kon voorzien, en je aan de andere kant weer alle begrip kreeg voor degenen die vonden dat dat feodale systeem moest verdwijnen, desnoods met geweld.
Lunch ditmaal dus niet aan de Neva, maar op het terras van Neva, het restaurant van het museum. Daar zit je goed (beter dan binnen, denk ik), de bediening is prettig en het eten niet slecht.

Van de Hermitage naar de Hortus is maar een kleine wandeling. De Hortus zelf valt wat tegen - in vergelijking met de Leidse is hij wel erg klein. De 'drie klimaten'-kas was een mooie voorbereiding op wat we over een aantal weken gaan tegenkomen; de vlinderkas bood een mooie gelegenheid om ons nieuwe cameraatje eens uit te proberen.

Om de dag af te sluiten met een diner aan het water had ik een tafel gereserveerd bij Wilhelminadok, op de noordelijke over van het IJ, ongeveer tegenover het Muziekgebouw en dicht bij het IJplein - en dus via de pont ook vlakbij CS, en toch een stuk aangenamer dan Damrak etc. Dat reserveren was geen overbodige luxe: het is er druk op mooie middagen / avonden. Dat geldt ook voor het IJ: veel plezierbootjes, van mooie zeiljachten en glimmende speedboten tot omgebouwde veilingschuiten en andre pieremachochels. Daartussendoor een drukke beroepsvaart en, als je het treft, een cruiseschip dat aanlegt bij of vertrekt van de pasagiersterminal aan de overkant. Wij troffen zowel een vertrekkend als een aankomend schip, en dat betekende dat we ook de redelijk spectaculaire draai mee konden maken. Dan kun je je voorstellen dat het een keer misging, en zo'n schip de bovenverdieping van het restaurant ramde.
Eten en drinken zijn minder spectaculair dan het uitzicht, maar ook in dit opzicht is het geen straf hier te zitten en de zon in het IJ te zien zakken, of hoe ze dat in Amsterdam ook mogen zeggen.