Ons navigatiesysteem is nogal meegaand. Als je een aanwijzing negeert volgt zelden de mededeling dat je terug moet, maar wordt na verloop van tijd rustig een nieuwe route berekend. We waren dan ook een beetje verrast toen de Dame van het Dashboard ons maar bleef vertellen dat we “indien mogelijk” moesten keren, nadat we de uitgestippelde route over de snelweg hadden verlaten bij een afrit waarachter het verkeer muurvast leek te zitten vanwege een ongeluk, en we ook nog eens het eerst aangeboden alternatief versmaadden omdat de provinciale weg al even onbegaanbaar leek – we waren niet de enigen die dachten slim te zijn. Nu maakte het ons ook weer niet zoveel uit: we waren vroeg in de middag vertrokken voor de eerste etappe van drie die ons in het zuiden van Frankrijk moesten brengen, we hadden geen vooropgezet plan voor de overnachting en het liep tegen vijf uur, dus we besloten om maar eens te kijken of er een hotel in de buurt was. Dat kon ze ons vertellen, en zo zaten we een half uur later op het terras van een golfterrein waar in het clubhuis inderdaad nog een kamer vrij bleek.

Nu denken wij bij golf slechts “sla weg die bal”, en de luide wijze waarop aan twee tafels naast ons groepsgewijs de dag werd doorgenomen bracht daar geen verandering in, maar deze plek was niet gek: een grote, oude boerenhoeve, idyllisch gelegen op een plaats met een beduidend minder idyllisch verleden: vlak bij Quattre-Bras en, zo bleek toen we ons een beetje verdiepten in de tekeningen aan de wand, destijds ook daadwerkelijk strijdtoneel. Gelukkig waren de strozakken waarop toen de troepen van Napoleon sliepen inmiddels vervangen door iets beters (sterker nog: we hadden zo ongeveer de primeur van nieuwe bedden) en was ook de ravitaillering een stuk beter. En het weer trouwens ook, zodat we bij ons avondwandelingetje niet, zoals die soldaten toen, letterlijk vastliepen in de modder.

Kortom, vrouwe Serendipiteit was ons goedgezind toen ze ons naar deze Golf de Pierpont bracht, en ons navigatiesysteem niet minder toen we het na een goede nachtrust en een stevig ontbijt de suggestie deden ons eerst maar eens naar Reims te brengen. Dat bleek weliswaar een omweg op te leveren, maar geen verzoek om op onze schreden terug te keren. En zo zagen we weer heel wat onbekende stukjes snelweg in het Waalse België, en het noordelijke deel van Frankrijk.

Wat een genoegen trouwens, zo’n snelweg waarop nog maar nauwelijks vakantieverkeer zit en al het vrachtverkeer netjes rechts houdt. Cruise control aan, en zoeven maar.

Toch slaat ook dan een keer de vermoeidheid toe, en ditmaal zozeer dat we bijna in de vangrail belandden. Tijd om weer een onderdak te zoeken, besloten we – al was het nog wat vroeg en al waren we door de omweg wat minder ver dan gehoopt. Ditmaal niet het navigatiesysteem om een suggestie gevraagd, maar via Internet iets gezocht. Dat lukte snel, en zo meldden we ons een kwartiertje nadat we de boekingsbevestiging hadden ontvangen aan de receptie van het hotelletje va onze keus. Daar brak lichte paniek uit, want degene die de internetboekingen beheerde had die dag vrij, en los daarvan: men zat al vol. Maar hier schoot vrouwe Fortuna ons tehulp: een telefoontje naar de collega in het centrum van het dorp bracht een oplossing: in de gloednieuwe gite, een tot dependance van het hotel verbouwde schuur, waren de kamers nog vrij – en zo beleefden we ook daar misschien wel de primeur.

Anders dan de naam suggereert, heeft Colombey-les-deux-Églises slechts één kerk – althans, voor zover wij konden zien. Op het kerkhof uiteraard de weelderig versierde en doorgaans niet al te goed onderhouden graven die je in zo’n Frans dorp gewend bent, maar ook twee uiterst simpele en smetteloos schone stenen die door busladingen bedevaartgangers worden gefotografeerd: generaal en later Président de la République Charles de Gaulle en zijn echtgenote liggen hier begraven.

Behalve deze graven en een uit de kluiten gewassen Centre Mémorial Charles De Gaulle biedt Colombey-les-deux-Églises de toerist weinig bezienswaardigheden, maar de omgeving is mooi en noodt tot wandelen. Dat hebben we echter niet gedaan: na een aangename maaltijd (met een opmerkelijk smakelijke lokale wijn), een goede nachtrust en een voor Franse begrippen stevig ontbijt zijn we weer vroeg op weg gegaan – want nu hadden we wel een doel dat we tegen het einde van de middag moesten bereiken. Maar daarover later meer.