We waren gewaarschuwd. Er konden lange rijen voor de immigratie staan, en daarna voor de douane. Dus: neem in elk geval een flesje water mee uit het vliegtuig, want je staat er zo een uur. Nou, dat kenden we. Uit Australie en Nieuw-Zeeland, waar je blij bent als het maar een uur duurt.

Het bleek geen goede voorbereiding. Er waren twintig loketten bij de immigratie, en voor elk ervan stond een rij. Van wel drie tot vijf personen. Behalve bij dat ene, dat net openging. Maar voor we daar waren, werden we voorbijgehold door een paar dames die nog beter opletten, waardoor onze wachttijd toch nog vijf minuten werd. Ook de veilgheidscontrole -ja, met echte scanners, en detectiepoortjes die zo stonden afgesteld dat ze onze heupprotheses misten- ging vlot. Dus: op naar de bagageband. Die begon al na een paar minuten te draaien: de priority bagage. Daarna niets. Band stil. Wachten. Een kwartier, een half uur. Toen weer actie. Tien, soms wel 15 koffers per minuut. Uit een vliegtuig met zo'n 350 passagiers.

Nou ja, een uur na aankomst stonden we in een beetje serieuze rij. Aan het eind waarvan een eenzame dame de fomulieren in ontvangst stond te nemen waarop we aangaven dat we niets hadden aan te geven. De andere rij, met bagagekarren vol met -nou ja, wat eigenlijk niet: dozen electronica, autobanden, etenswaren- ging wat minder vlot, dat moet gezegd worden.

De chauffeur van onze transit naar onze casa stond geduldig te wachten. Hoewel, geduldig? Tijdens de rit trapte hij zijn Lada stevig op de staart, toeterend naar wie wat te lang naar zijn zin links bleef rijden, of anderszins niet opschoot. Ons verdoofde hij ondertussen met de uitlaatgassen, al had hij een raampje opengezet om een fatale afloop te voorkomen. Wat natuurlijk wel betekende dat de uitlaatgassen van andere auto's vrij spel hadden. Nou ja, die old-timers moet je natuurlijk niet alleen zien, maar echt beleven, denk je dan.

De eerste indrukken van de stad. Buitenwijken met (niet erg hoge) flats die er niet echt bewoonbaar uitzagen. Oudere huizen waarvoor dat soms wat minder gold. Veel mensen in de straten, rijen bij de busstations en op plaatsen waar kennelijk markt was. Regen, warm. "Revolucion es el pueblo" op de muren, en " Un pueblo unida ..." - de rest was niet echt meer leesbaar, maar konden we uit het hoofd aanvullen.

De oude stad. Smalle, drukke straatjes, en dus meer frustratie bij onze chauffeur, want de fietstaxi's en bespannen wagens gingen niet opzij. Konden niet opzij, omdat er geen ruimte was of vanwege de gaten in de weg.

Uiteindelijk een rit van een minuut of veertig - ongeveer de helft van wat het ons zo'n 14 uur eerder had gekost om op Schiphol te komen, vanwege een paar forse files.

Onze casa. Een redelijk ruim driekamerappartement op de tweede verdieping, op een hoek van twee van die smalle straatjes. Woonkamer, keukentje, twee slaapkamers, twee balkons. Waarbij bleek dat de slaapkamers afzondelijk verhuurd werden, maar dat hadden we ook wel verwacht. Pas gerenoveerd, schoon, goed bed en matras. Wel wat lawaaiig, dus vast geen dubbel glas. Hoewel - wacht, helemaal geen glas. Alleen maar houten blinden, zodat het in elk geval een beetje te verduisteren was.

Buiten begon het inmiddels wat te schemeren. We besloten maar snel op weg te gaan en een plek te zoeken om geld te wisselen, daarbij overigens zeer geholpen door de aanwijzingen van de jongen die ons in het appartement had ontvangen. Ook bij de bank het ritueel wat ons in de resigidsen en blogs was voorspeld, maar in de light version: een rij voor de deur, een bewaker die maar een persoon tegelijk binnenlaat, een procedure met veel wat moet worden vastgelegd. Maar wel een koers die klopt, en geen provisie.

Vervolgens wat eten. Gewoon een restaurant wat er normaal uitzag: Restaurante Europa. Vast een toeristenval, maar zo'n twintig uur nadat we waren opgestaan wilden we ook niets anders. In elk geval niet een echt Cubaans restaurant waar we we zouden moeten bedenken of de prijzen nu in Moneta Nacional (CUP) zouden zijn, of in Pesos Convertibles (CUC). Ook dat was weer een waarschuwing uit de reisgidsen: als je die twee door elkaar haalt, betaal je 24 keer zoveel. Nou ja, dat was hier direct duidelijk: de prijzen werden in beide eenheden vermeld, waren in onze optiek heel schappelijk (zo ongeveer de helft tot 3/4 van wat we in Nederland heel gebruikelijk vinden) en het aanbod zag er aantrekkelijk uit. Goed, de uitvoering was niet in alle opzichten geweldig: de vissoep wat waterig en niet echt warm, de gekookte groenten een erwtenmoes - maar de paella wel goed gevuld. En het orkestje speelde fijne Cubaanse muziek.

We hebben er niet lang van genoten, want de slaap sloeg inmiddels echt toe. En geslapen hebben we, ondanks dat vlak bij ons appartement een soort jazzcafe was en het verkeer in de straten erlangs vrij druk.