Een weekendje Londen

Afgezien van een druilerige zondagochtend die we moesten kapotslaan op weg naar de boot Harwich - Hoek van Holland, waren we nog nooit in Londen geweest. Alle reden dus om daar nu eens een weekend door te brengen, en eens te kijken of het echt zo'n leuke stad is.
Nou, het viel niet tegen. Om te beginnen al niet de vluicht: van Rotterdam naar London City Airport is erg relaxed: Zestienhoven blijft toch een aangenaam rustig vliegveld, en voor London City geldt hetzelfde. Van het vliegveld biedt de Docklands Light Rail een prima verbinding met de stad (Underground station Bank) en de Oystercard (de OV-chipcard voor Londen - je vraagt je af waarom deze naam) werkt perfect.
We hadden een hotel geboekt aan Temple Terrace, recht tegenover het Underground station, en dat bleek een prima plaats. Uitzicht over de Thames, op de London Eye en de Houses of Parliament. Het hotel zelf - ach, een grote betonnen kolos met redelijk standaard kamers. Goede bedden, goed geisoleerd - prima, dus.
We kwamen op vrijdagmiddag om een uur of half vijf aan, en zijn direct een wandeling gaan maken die we in een boekje gevonden hadden: langs en door de Inns of Court. Alsof je in een Engels rechtbankdrama loopt - je verwacht elk moment John Deed uit de 'chambers' van Jo te zien sluipen. Dat gebeurde dus niet, maar zijn auto stond er wel. In veelvoud. Er is kennelijk een heel stel Engelse juristen dat niet alleen van dure sportwagens houdt, maar ze zich ook kan permitteren.
Het systeen van de Inns is ons nog niet echt duidelijk. Het zijn zo te zien niet zozeer advocatenkantoren als wel een soort gilden waar je lid van moet zijn om te kunnen procederen en die een eigen opleiding bieden, en waar je dan ook -individueel of als kantoor- kantoorruimte kunt huren, maar er is ook zoiets als 'door tenants', en wat dat inhoudt moeten we nog maar eens achterhalen (je kunt kenelijk zelfs als rechter 'door tennant' zijn, en dat lijkt wat vreemd.
Hoe dan ook - een aardige wandeling van een kilometer of vier brengt je langs lelijke moderne kantoorgebouwen naar middeleeuwse binnenplaatsen en van drukke winkelstraten in smalle steegjes. En langs de nodige pubs, die op vrijdagmiddag -maar misschien wel elke middag- vol zitten en staan met jongens en meisjes in klassieke Engelse kantoorkleding: blauw pak / mantelpakje, en alles wat daarbij hoort. Veel bier dus, en luide conversatie. Maar wel een prima plaats om even te schuilen voor een heftige bui.
Zo'n zelfde bui zorgde er 's avonds voor dat we erg snel besloten waar we zouden eten: het eerste restaurant dat we op de Strand tegenkwamen. Indiaas, en dat herinnert ons (nog) steeds weer heftig aan het restaurant waar we ruim tien jaar geleden in Glasgow een zodanige voedselvergiftiging opliepen dat we er pas dagen later echt hersteld van waren.

Vroeg naar bed -de Engelse tv is niet meer wat hij geweest is- en de volgende ochtend eerst maar eens op zoek naar ontbijt (leuker en beduidend goedkoper dan in het hotel). Voldoende gelegenheid (dit deel van Westminster is niet alleen de omgeving van de advocaten, maar ook van de studenten van de London School of Economics en de razende reporters van de BBC World Service). Daarna de tweede wandeling langs de rivier naar Blackfriars Bridge, daar naar de overkant en vervolgens de Tate Modern. Een grandioze ruimte, vooral de hal waar de turbines van deze voormalige electricteitscentrale stonden, maar ook verder alleen al als gebouw de moeite waard. Interessant wel, dat je dat van veel musea van modene kunst kunt zeggen: in Newcastle (een voormale graansilo), Glasgow (een oud beursgebuw), Lissabon (voormalige bakkerij) en natuurlijk de Guggenheims in New York en Blbao en ga maar door (Helsinki, Louisiana, Brussel, Washington). En eigenlijk geldt voor wat je er kunt zien ook zoiets: veel pretentieus geknutsel (een paar bloempotten op een rij, een stuk touw in een op het eerste gezicht willekeurige wanorde, een kunstig getimmerd strijkijzer van tien meter lang), een aantal direct herkenbare schilderijen (Picasso, Lichtenstein, Malevitch) en een paar stukken die je raken en bijbljven. Hoogtepunt voor mij is 'Patriots' in Glasgow, en hier in Tate Modern waarschijnlijk wel het beeld 'De wreker' (als ik het me goed herinner). En een film uit ca. 1980, van iemand die goed naar Terry Gillam gekeken had, maar wel iets eigens bij elkaar geknipt en geplakt had. Goed, we hebben niet geprobeerd alles te zien - na een bezoekje aan de bovenste verdieping waarvandaan je een mooi uitzicht op St. Paul's hebt zijn we verder gaan wandelen, langs de replica van The Globe en de plaats waar die oorspronkelijk gestaan heeft, Southwark Cathedral en de markt ernaast en wat plaatsen die je ook regelmatig op tv kunt zien, maar dan als treurige plaats delict in politieseries, naar de nieuwbouw tegenover de Tower. Hier waren we dus eerder geweest, maar het verschil tussen een natte zondagochtend en een zonnige zaterdagmiddag is zo groot dat het enige wat we nog herkenden HMS Belfast was, waar we ons destijds verbaasden over de claustrofobie oproepende omstandigheden waaronder de bemanning van zo'n groot schip moest leven.

Van hier terug over Tower Bridge, met de Underground naar ons hotel, nog even langs een boekwinkel en vervolgens naar de Albert Hall. Wat een enorm gebouw - volgens mij nog een slagje groter dan de Haarlemse koepel- en wat een geweldige akoestiek. We luisterden naar het orkest van Zürich, onder directie van David Zinman, met Dawn Upshaw als soliste in de vierde symfonie van Mahler en She was There, een bewerking voor orkest en sopraan van een aantal liederen van Schubert. Ik denk niet dat we de Mahler ooit zo licht en open gehoord hebben - echt een belevenis. Eén ding deed ons overigens wel erg denken aan een eerdere uitvoering: viel toen de sopraan flauw vlak voor ze aan haar laatste strofen moest beginnen, nu was het een van de mensen uit het publiek die inmiddels al bijna een uur had staan luisteren tussen de menigte Promenaders. We hadden trouwens mooie plaatsen: eerste rij stalles, redelijk dicht bij het podium. Ook maar gebruik gemaakt van de mogelijkheid om in een van de restaurants van de Hall te eten - en bepaald niet slecht.

Zondagochtend uitgeslapen, koffers gepakt en kort na twaalven op weg naar Heathrow voor de volgende etappe.

Is er nu iets specifieks wat opvalt aan Londen? Ja - vooral dat het inderdaad een bijzonder multiculturele stad is, en dat dat -van de afstand van de toerist bezien- allemaal redelijk probleemloos lijkt te verlopen. En dan heb ik het niet alleen over de diversiteit aan restaurants en de soms wat moeilijk verstaanbare versies van het Engels waarmee je geconfronteerd wordt, maar ook over de vrouw in trainingpak met daarover een zwarte rok en een sluier die in de meeste Nederlandse steden toch wel enig opzien gebaard zou hebben. Nee, geen pleidooi voor de Britse versie van multiculturaliteit, maar wel voor een wat ontspannener omgang ermee.
En een tweede wat opvalt, is de enorme hoeveelheid CCTV-camera's overal, gecombineerd met een weinig zichtbare aanwezigheid van 'blauw op straat'. Voor ons geen reden om ons extra (on)veilig te voelen, maar ik moest toch ook weer denken aan het gevoel dat ik in Den Haag de laatste tijd bijna dagelijks heb als ik weer zo'n colonne blauwe auto's met zwaailichten over de trambaan zie scheuren: is de veronderstelde veiligheid die dat aan (een van) de inzittenden biedt wel zo groot dat dat opweegt tegen de indruk die het wekt, namelijk dat Nederland bijzonder onveilig is.