Uitzonderingen bevestigen de regel. Het Museum of Modern Art is geen gebouw dat je bijblijft, maar van wat er hangt en staat maakt een veel groter deel een blijvende indruk dan bij de meeste andere musea van moderne kunst het geval is. Misschien komt dat ook wel door de ruime definitie van 'modern': van 19e eeuw tot contemporain. En ja: bij die laatste zie je ook hier dat de censuur van de tijd nog niet heeft toegeslagen, zodat de ingenieus gearrangeerde hoopjes touw en de op de millimeter nauwkeurig geplaatste rijen bloempotten er nog staan. David Lodge schrijft daar in zijn recente boek Deaf Sentence (in Londen gekocht) een mooie observatie over: 'those minimalist paintings and cryptic installations in galleries that depend entirely on curators' and critics' descriptions of them for their existence as art'.
Maar daar staat veel moois of op zijn minst interessants tegenover. Echt spannend: een selectie Zuid-Amerikaanse schilderijen - heel krachtig en met bijzondere kleuren. Mooi meegenomen: een overzichtstentoonstelling van Ensor (naast de bekende ook een paar minder bekende maar wel bijzondere stukken) en van conceptuele kunst die begin jaren zestig van de 20e eeuw in Amsterdam gemaakt werd ('work that plays with the idea of dimensions and distances and prefigures a number of conceptual-based art practices'. heet he op de site van het MoMA). Met, onder andere, een affiche van een 'mars door Amsterdam', georganiseerd door Wim T. Schippers en Willem de Ridder, filmpjes van Bas Jan Adler (nooit meer iets van vernomen nadat hij als deritger op een solo-zeiltocht vertrok) die van een dak / in een grcht valt en een serie foto's die Jan Dibbets maakte van zijn flat. Ook geen zaken met eeuwigheidswaarde, waarschijnlijk, maar wel een mooi tijdsbeeld.

Twee dagen New York - het is natuurlijk niet eens genoeg om Manhattan te zien. En dat hebben we dan ook niet: hooguit stukjes van het gedeelte tussen de 30e en de 54e straat. Maar daar dan wel weer stukjes die we nog niet kenden (nou ja, het was dan ook pas ons tweede bezoek) zoals de oever van de Hudson (hier niet erg interessant), de omgeving van het centrale busstation (je komt daar vanuit Hells Kitchen in een helse garage terecht) en het Garment District (stoffen- en fourniturenwinkels in een enorme diversiteit en daartusendoor naaiatelliers - een beetje zoals in het Diamond District aan de andere kant van Broadway de juweliers op een kluitje zitten). Die laatste twee allebei ook onmiskenbaar 'Joodse' stukken New York, zoals andere ook duidelijk een zwart of een latino stempel hebben. Die enorme diversiteit roept allerlei fundamentele vragen op rond samenhang, binding, behoud van identiteit en sociale uitsluiting. En heel praktische, zoals 'wat zegt deze met een zwaar latino / aziatisch / slavisch etc. accent sprekende taxichauffeur / winkelbediende / receptionist nu?' En begrijpt hij / zij mijn Neder-Engels? Niet allemaal vragen waarop je als toerist zo even een antwoord kunt krijgen (trouwens, ook niet door het lezen van wetenschappelijke analyses als die van Putnam) maar in elk geval goed om je voor een te simpel beeld -van New York, de VS of Nederland - te behoeden.

Vragen van een heel ander kaliber waren natuurlijk: waar slapen we en waar eten we. Het hotel was uiteindelijk niet zo'n moeilijke keuze. Als je maar eenmaal een paar criteria hebt die je echt belangrijk vindt, is ook uit zo'n onwaarschijnlijk groot aanbod nog wel te kiezen. En omdat sommige voorkeuren redelijk consistent zijn, werd het hetzelfde hotel als vorig jaar (Millenium UN Plaza, zoals de naam suggereert vlak bij het gebouw van de Verenigde Naties): ruime kamers, prima bedden, een grandioos uitzicht op Empire State Building, Chrysler Building en zo nog een aantal 'landmarks' en -belangrijk criterium- een zwembad (waarvandaan weer een mooi uitzich op East River en aan de andere kant Queens en Brooklyn). Een hotel waar je, naast toeristen, ook heel wat gasten tegenlomt die duidelijk voor (andere) zaken daar zijn. Veel geüniformeerden van over de hele wereld, ditmaal, wat weer een aardig inkijkje gaf in stijlen en wat daarmee kennelijk uitgedrukt moet worden: van elegant via zakelijk naar tot de strijd bereid.
In de buurt van het hotel geen toprestaurants, maar wel een paar heel aardige: italiaans, vis, steak - voor elk wat wils, dus. De ligging is trouwens ook redelijk praktisch: drie blokken van Grand Central Station, dus je bent zo bij een subway.