In diverse winkels hier op Maui kun je T-shirts kopen met de tekst 'I survived the road to Hana', en in elke reisgids staat dat het rijden van die weg een van de dingen is die je hier in elk geval gedaan moet hebben - net als het beleven van de zonsopkomst op de Haleakala (dat vraagteken in onze eerdere blog komt doordat op de laatste a eigenlijk een liggend streepje hoort, en dat kan mijn laptopje wel maar de reismee-site begrijpt dat niet). Goed, die zonsopkomst hebben we dus niet meegemaakt -wel, trouwens, zojuist een prachtige zonsondergang, gewoon vanaf het terras voor ons huisje- maar de weg naar Hana hebben we gereden, en overleefd.
En dat roept de vraag op: wat is er dan met die weg? Tja, niet zoveel, eigenlijk. Er is gewoon iets met Amerikanen. Een weg van een kilometer of zestig die stevig slingert en hier en daar langs een steile helling gaat, die nergens breder is dan twee banen en die een flink aantal bruggen telt die maar één auto breed zijn - dat is kennelijk zo bijzonder dat het een waagstuk is om hem te rijden. En dus wil iedere toerist het doen, en rijd je regelmatig in een file achter iemand die zelfs de maximaal toegestane 30 km/uur te snel vindt. Gelukkig maken de meeste fileaanvoeders gebruik van de vele passeerplaatsen, zodat het tempo weer wat omhoog kan en het toch nog een beetje leuk wordt. We hebben immers niet voor niets een rode Ford Mustang cabrio gehuurd - overigens een redelijk slome bak in vergelijking met ons eigen Golfje, maar met voldoende pit voor dit land.
Even terug naar de weg. Als je in Europa wat ervaring hebt in de bergen, of op de kustwegen van (mediterrane) eilanden -ik denk nu zelf even aan onze recente rit op Corsica, in de stromende regen- dan is het rijden niets bijzonders. Maar de omgeving wel. Tropisch regenwoud, op sommige stukken, en op andere velden met suikerriet. Met enige regelmaat stalletjes met eten of drinken langs de weg (Kak's Thai Food verdient hier vermelding - we zijn er niet gestopt), diverse watervallen en poelen waarin druk gezwommen werd en een flink aantal uitzichtspunten, waaronder één met zicht op een rots die kennelijk in Jurassic Park figureert. In de buurt daarvan trouwens ook de Garden of Eden, een botanische tuin waarin we een ruim uur hebben doorgebracht en die op zichzelf de trip al waard was. Wat een weelderige kleurenpracht, en wat kunnen planten die bij ons thuis in een potje staan te zieltogen hier groot worden. Geen (tuin)slang te zien, maar wel kleiner ongerief, zodat we nu onder de bulten zitten.
Aan het eind van de weg -jawel- het slaperige plaatsje Hana, waar het leven goed lijkt te zijn. En dan moet je terug, want met een huurauto mag je niet de weg rond de oostpunt rijden - vanwege de harde wind en de hoge golven, naar het schijnt. Gek genoeg geldt dat ook voor de weg om de westelijke punt, dus moesten we vandaag na ons uitstapje naar Lahaina (een door toeristen overstroomd voormalig walvisvaardersstadje aan de zuidwestkust) ook rechtsomkeert maken.

Waarmee we bij Makawao komen, het stadje waar we deze vier dagen op Maui ons onderkomen hebben. Redelijk toevallig, maar misschien wel het leukste plaatsje op het eiland. Een hoofdstraat met een ouderwetse Bakery, een gemoderniseerde General Store annex Deli en een verzameling winkeltjes in mode, stenen en prullaria, yoga-studio's, healingpraktijken, sushi-bars etc. die duidelijk maken dat de tijd hier sinds de jaren zestig weliswaar niet heeft stilgestaan, maar wel mild is geweest.
De bed & breakfast waar we zitten, The Banyan Tree House, is een gouden greep. Een fors terrein met daarop een oude plantagewoning en een aantal deels vrijstaande bijgebouwtjes, waarin een aantal kamers en 'cottages' zijn ondergebracht. Verder een mooi aangelegde (sub)tropische tuin, een zgn. Banyan tree (een boom waarvan de luchtwortels nieuwe stammen vormen en die zo in zijn eentje een soort bos kan worden - in Lahaina wordt het hele marktterein van zo'n 50 bij 30 meter tegen de zon beschermd door één zo'n boom) en een zwembad dat groot genoeg is om even een paar slagen te maken.
Wij hebben Hibiscus gehuurd, een ruime en lichte cottage, goed gelegen op de wind en de zon zodat we de hele dag en avond op ons terrasje kunnen zitten. Elke ochtend wordt daar ook ons ontbijt bezorgd, en omdat we een magnetron hebben kunnen we goed uit de voeten met de alleszins smakelijke maaltijden die de Rodeo General Store elke dag weer vers maakt. Al met al een soort paradijs, en we kunnen ons dan ook goed voorstellen waarom de tuinman zich na zijn studie economie in Utrecht en een weinig bevredigende kantoorbaan hier gevestigd heeft.
Tja, Nederlanders kom je overal tegen - hoewel de dame die ons vanochtend vertelde dat ze ook Nederlandse was, omdat haar echtnoot afstamde van een Nederlander die in de zestiende eeuw naar de VS was gekomen, wat ons betreft toch niet helemaal in die categorie valt. Zouden ze hier trouwens statistieken bijhouden van zevende generatie allochtonen? En zouden ze bijhouden wat die kosten / opbrengen?