Terug op Oahu, na een vlucht van een half uur - voorafgegaan door een hectisch uur waarin de Ford Mustang moest worden afgegeven (15 minuten), we onze boardingcard moesten zien te krijgen (inchecken via Internet is handig, maar om nu een printer mee te slepen ....) en onze bagage moesten droppen (tesamen een half uur) en waarin we weer door de uitgebreide veiligheidsprocedures moesten (20 minuten), en een half uur wachten bij de gate.
Als ik het zo eens optel, hebben we tot nu toe zo'n 20 uur gevlogen: een uur Rotterdam naar Londen, zes uur Londen naar New York, zes uur New York naar Los Angeles, nog eens zes uur Los Angeles naar Honolulu en twee keer een half uur Oahu naar Maui en terug. Tel daarbij zes maal ten minste twee uur voor de hele procedure voorfgaand aan de vlucht (met Rotterdam en New York / JFK als gunstige uitonderingen, maar daar waren we dan ook weer zo ruim tevoren dat we na alle gedoe veel tijd hadden om te wachten) en een half uur tot een uur voor het wachten op de bagage en de immigration (JFK meer dan een uur, gisteren stond onze bagage al klaar toen we bij de band kwamen - had zeker een eerdere vlucht genomen) en we zitten al op anderhalve dag. En dan is er natuurlijk nog de tijd die je kwijt bent om op en van het vliegveld te komen. Van Londen City Airport naar het hotel was met de Dockland Light Rail en de Underground bijna een uur, en van het hotel naar Heathrow met de Underground en de Heatrow Express ook. In New York namen we op de heenweg een shuttlebus, maar die bracht ons -in bijna een uur, want alle andere terminals moesten ook nog worden aangedaan- niet verder dan Grand Central, en toen hebben we maar een taxi genomen in plaats van te wachten op het busje dat ons verder naar ons hotel zou brengen. Terug naar het vliegveld hebben we de Subway genomen, en aansluitend de Airtrain - kostte ook een uur, maar was toch aangenamer. In Los Angeles deed de taxi naar en van het hotel er ruim een half uur over (terwijl hij om elf uur 's avonds en zeven uur 's ochtends toch stevig door kon rijden) - LA is groot. Hier op Hawaii ging het redelijk vlot (hoewel, voor we eindelijk in de shuttlebus zaten die we vorige week namen....) al kostte het gisteren zeker een half uur voor we onze auto hadden (een Jeep Wrangler - ook de auto moet een beetje fun zijn) en misten we een afslag, waardoor we ineens voor de poort van de Marine Corps Base Hawaii stonden, waar we niet welkom waren. En op Maui was het even zoeken, maar dat kwam vooral omdat ik verzuimd had de duidelijke routebeschrijving te printen.

Goed, er gaat dus veel tijd zitten in het je verplaatsen. Is dat nou verloren tijd? Niet allemaal. Wel het staan in die rijen voor de check-in, de paspoortcontrole, de veilgheidscheck en de douane. Ook het laatste stukje wachten bij de gate, als het eigenlijk geen zin meer heeft om een boek tevoorschijn te halen (maar het uiteindelijk toch altijd weer zoveel langer duurt dat je toch wel een aardig stukje had kunnen lezen). En tot op zekere hoogte (pun intended) ook het vliegen - want wat is dat eigenlijk saai. Ja, je leest een boek en/of kijkt een film, en kort na het opstijgen en voor het landen valt er -misschien- wat te zien. Maar verder? Veel wolken, soms water - niets om je een idee te geven waar je bent, welke kant je uitgaat, hoe het ruikt en voelt, daarbuiten. Dan zijn die taxi's, bussen en treinen toch een stuk beter, ook in het donker - en zelfs de ondergrondse, want dan kun je nog kijken naar hoe het publiek per station verandert.

Vliegtuigen en vliegvelden: zo verschillend. Rotterdam Airport is klein en rustig - alles gaat er redelijk snel en na het inchecken kun je nog een tijdje op het terras zitten kijken naar de paar vliegtuigen die aankomen of vertrekken. Vanaf daar vlogen we met VLM, in een Fokker 50 of 70. Ook in de economy class lekker ruim: redelijk brede stoelen en veel beenruimte. London City Airport: ook niet de druk, en een snelle afhandeling van immigration en bagage.
Aan Heathrow heben we minder prettige herinneringen (jaren geleden uren wachten in terminal 4 omdat we na een lange reis een aansluitende vlucht misten) maar ditmaal ging het althans ten dele niet onaardig. Terminal 5 is nieuw en ruim, en niet te druk. Jammer dat de doe-het-zelf check-in machines niet werkten toen we eindelijk in de vertrekhal kwamen (even niet opgelet toen we uit de trein stapten en de roltrap genomen in plaats van de lift - dan verdwaal je), dat de bediening in het restaurant onze bestelling vergat door te geven aan de keuken en dat de bagagebanden ermee stopten vlak voordat we eindelijk onze koffers konden afgeven, maar de security check werkte efficiënt en het treintje van de A- naar de B- en C-gates kwam aan toen we het nodig hadden, dus we hoefden niet echt te hollen om onze vlucht te halen. Onze vlucht was met British Airlines: een Boeing 747, redelijk ruim (maar gelukkig zaten we maar met z'n tweeën in een rijtje van drie), goed eten en een ruim aanbod van entertainment via het individuele systeem.
Aankomst in New York: Kennedy Airport is groot (het kostte al een half uur om van de baan waarop we geland waren aan de gate komen, want er moesten diverse runways overgestoken worden) en de immigration procedures zoals gebruikelijk omslachtig en traag. Ik vraag me dan altijd af hoe het werkt als Amerikanen (of reizgers uit andere landen, want dat zou natuurlijk een verschil kunen maken) op Schiphol aankomen - ik zie daar nooit een dergelijk ingewikkeld gedoe, en ik heb ook niet de indruk dat je er als Europees burger langs geleid wordt. Toen ik de Immigration Officer vertelde dat ik ambtenaar was -bij het afnemen van vingerafdrukken merkte ze op dat ik van die zachte vingertoppen had- grapte ze 'Ah, paperwork, paperwork', en dat is inderdaad wat ik met de Amerikaanse overheid associeer. Je moet tegenwoordig ruim voor vertrek via Internet een zg. Esta aanvragen, en dan via de luchtvaartmaatschappij apart dezelfde gegevens opgeven (gegevens die trouwens ook op je elektronisch leesbare paspoort staan) en vervolgens moet je aan boord nog eens het bekende groene formulier van het Visa Waiver Program invullen, en natuurlijk de Customs Declaration Form. En let op: geen doorhalingen of onduidelijk schrift, want dan moet het opnieuw. Wie twijfelt aan de efficiëntie van de Nederlandse overheid heeft dit waarschijnlijk nog niet vaak meegemaakt.

Het vertrek van JFK -of willekeurig welk Amerikaans vliegveld- staat volstrekt in het teken van de uitgebreide security check, die gepaard gaat met lange rijen en telkens dezelfde incidentjes: mensen die hun tassen en koffers en jassen en schoenen op een tafel zetten en door het detectiepoortje lopen, waarop ze worden teruggeroepen omdat de beambten van de Transport Security Authority hun bagage niet op de rolband zetten, mensen die flessen water e.d. in hun bagage hebben, hun laptop niet apart aanbieden - alles wat maar kan ophouden. Verder geen onaardige voorzieningen, en je kunt er zelfs aardig eten. O ja, en natuurlijk is er ruimschoots water te koop - voor slechts drie of vier dollar per fles. Waarschijnlijk zit de commercie achter dat verbod om vloeistoffen mee aan boord te nemen.
De vlucht van NY naar LA met Qantas was perfect: een Boeing 747 waarin we Premium Economy zaten, wat vooral ruimte en prettige stoelen betekent (2/3/2 in plaats van de gebruikelijk 3/5/3) en weer goed eten en een uitgebreide keuze aan entertainment.

Het vliegveld van Los Angeles wordt verbouwd, en dat betekende voor ons dat we via een onnavolgbare route ergens heen werden gebracht waar een half uur later onze bagage wonder boven wonder ook verscheen. De volgende ochtend (om allerlei redenen besloten we in New York om onze reis naar Hawaii met een dag te vervroegen - en over het hotel in LA zwijgen we maar) weer de hektiek van het inchecken en het toch steeds weer opmerkelijke gesjouw met je ingecheckte bagage naar de machines waar die gescand wordt en vervolgens op miraculeuze wijze toch in het juiste vliegtuig terecht komt (nou ja, elders gebeurt dat allemaal weliswaar achter de schermen maar is het niet minder miraculeus).
De vlucht met Americain Airlines was opmerkelijk. Kennelijk is dit een low cost carrier geworden, waar je per stuk ingecheckte bagage betaalt en waar de afgelopen jaren niets meer geïnvesteerd is in het interieur van de vliegtuigen. Eén film (op kleine schermen) en geen muziek om naar te luisteren - nou ja, dan lees je tenminste wat.

Honolulu Airport is groter en drukker dan je op zo'n klein eiland zou verwachten - maar Hawaii is een populaire vakantiebestemming, en tussen die verschillende eilanden is er ook frequent verkeer. Voor de landing heb je even een mooi uitzicht op Pearl Harbor en het deel van de Amerikaanse vloot dat daar (weer) ligt, na de landing is het echt zoeken naar verder transport.
Vertrek vanaf Honolulu: zie NY en LA. En het maakt weinig uit of het om een vlucht naar een ander eiland gaat, of om een intercontinentale vlucht. Hoewel, bij die laatste moet je een fors eind lopen.
Vliegveld van Kailua op Maui: in grote lijnen hetzelfde.

De vluchten tussen Oahu en Maui met Hawaiian Airlines: comfortabel en heel kort - de crew heeft net genoeg tijd om een drankje te verstrekken.

Nog even kort over Oahu zelf. Voor onze eerste, niet tevoren geplande, overnachting hadden we even snel een hotel geboekt dat er op internet wel aardig uitag (de Equus). De kamer was dat ook - maar verder..... Een ouder gebouw, ingeklemd tussen nieuwere en dus hogere gebouwen (het zwembadje kreeg waarschijnlijk ergens rond acht uur 's ochtends tien minuten zon), direct naast een van de invalswegen naar Waikiki (en vlak bij een kruispunt, dus veel stoppend en optrekkend verkeer), een bijzonder trage lift (we zaten op de negende verdieping) en een ontbijt van niets. En geen paard te zien, maar dat vinden wij dan weer niet erg. Maar wel vlak bij een strandje, waarvandaan je een goed uitzicht had op Waikiki Beach - volgens een folder een billion dollar view, maar daarmee bedoelen ze waarschijnlijk wat het gekost heeft om die hotels daar neer te zetten. Overigens verder een prima strandje om even te zitten, wat te zwemmen (denk om de rotsen / stenen in het water - we hebben maar meteen toen we ze tegenkwamen 'reef walkers' gekocht) en te kijken naar de enorme variëteit aan mensen die voorbij komt. Tegenover ons hotel zo'n typisch Amerikaans restaurant dat deed alsof het hoog aan de Oostkust van de VS lag maar waar je wel goed (vis) kon eten.

Tijdens ons tweede verblijf zaten we in Coral House (een bed&breakfast zonder ontbijt overigens) in Kailua, net aan de andere kant van de bergen - en aan de windzijde. Dat betekent enerzijds dat je dagelijks een heftige regenbui hebt, maar ook dat het minder toeristisch is. En dat maakte het strand (weer vlakbij) wel een stuk leuker. De rit ernaar toe door de bergen is prachtig. Verder lag ook deze B&B direct aan een drukke weg bij een kruispunt en daarnaast was het ook binnen erg gehorig (de douche van de buren klonk alsof hij in onze kamer stond). Verder een gast die beide nachten omdat ze 's ochends om een uur of zeven weg wilde, om vijf uur begon dingen in en uit haar auto te halen, waarna ze hem telkens afsloot - en dan liet hij ter bevestiging even een kort maar duidelijk claxonsignaal horen. Ach ja, het kan niet altijd feest zijn - en als dit uw problemen zijn.....
Op de tweede dag dat we er waren een mooie rit in onze Jeep naar het nog redelijk authentieke Noorden gemaakt, waar je naar het schijnt geweldig kunt surfen (niet ons ding). De kustweg is echt de moeite waard (en minder lastig te rijden dan die naar Hana) en Haleiwa is een aardig agrarisch plaatsje, waar dan wel weer veel toeristen voor een bezoekje komen (wij natuurlijk ook, en dus gingen we weg met een tweede Hawaii-shirt en en CD met ukelele-muziek). Terug door het binnenland krijg je even te zien dat dit eiland een flink aantal legerbases bevat (land, lucht, zee) en dat maakt het verkeer op de snelweg ook opmerkelijk druk (zes banen file Pearl City in). Rijden met open dak is hier trouwens wel interessant: van kleine buitjes heb je geen last, maar je houdt je hart vast voor de stortbuien die je soms ook meemaakt en die erg plotseling opkomen. En in de tunnel is het een verschrikkelijke herrie.