De tien uur durende vlucht vanaf Honolulu naar Sydney met Quantas kunnen we wel een dieptepunt noemen. Een (van binnen) afgeleefde Boeing 767, weinig ruimte en films geprojecteerd op een niet voor iedereen zichtbaar scherm. En wat we Qantas natuurlijk niet kunnen aanrekenen: vlak voor ons een jonge vader en moeder met een dochtertje van -zeg- drie jaar en een tweeling van -zeg- drie maanden. We benijdden ze niet, maar dat was maar de helft van onze gevoelens. Vooral bij het landen brak de hel los: leg zulke jonge kinderen maar eens uit dat de pijn in hun oren overgaat als ze voortdurend slikken.
Pluspuntjes: prima verzorging - goede maaltijden en regelmatig drankjes (we zijn inmiddels zo verstandig vooral de niet-alcoholische te nemen, al moet ik zeggen dat het glas chardonnay dat voor mij uit de First Class gehaald werd, inderdaad klasse was). Opmerkelijk overigens: mannen van rond de zestig als flight attendant - duidelijk een beroep dat met de naam van status veranderd is.

Australië binnenkomen is weer een heel andere belevenis dan we tot nu toe hadden meegemaakt. Ja, we moesten -net als voor de VS- tevoren via internet toestemming vragen het land te betreden (het zg. eVisitor - heel simpel en gratis aan te vragen, maar je moet wel zorgen dat je de website van de Austrsalische overheid gebruikt, en niet die van een van de bureaus die enkele tientallen Euro vragen om het voor je te regelen) maar vervolgens verliep de paspoortcontrole snel en soepel. Maar daarna begint het pas: na de (zo goed als afwezige) douane volgt de Quarantine - een, naar het schijnt, heel strenge controle op zaken die het land niet ingebracht mogen worden omdat ze voor de wilde flora en fauna of voor de landbouw en veeteelt een bedreiging zouden kunnen vormen. Denk dus aan planten en beestjes die in Australië niet van nature voorkomen. En dus zou je zeggen: dat is simpel, je mag geen planten en dieren importeren. Maar zo makkelijk is het niet. Stel je voor. Ook plantaardige en dierlijke producten kunnen een bedreiging zijn. En dan hebben we het dus niet alleen over vleeswaren, kaas of muesli, maar eigenlijk ook over leren schoenen en wollen of katoenen kleding. Althans, de folder die zegt dat je een ernstig misdrijf begaat als je niet alle plantaardige en dierlijke producten die je bij je hebt aangeeft, zegt niet dat die uitgesloten zijn. Sterker nog: er wordt expliciet gewezen op schoenen (maar dan vooral omdat daar grond aan kan zitten waarin zaden of beestjes zitten) en op zwemkleding waarmee je in zoet water bent geweest, want daar zouden algen in kunnen zitten. Goed, wij hebben dus netjes de koekjes, noten, koffie, thee en muesli aangegeven op het daartoe bestemde formulier en onze bergschoenen nog eens extra schoongemaakt (de optie dat je datgene wat niet het land in mag ter vernietiging mag afstaan leek ons in dat verband minder aantrekkelijk) - en vervolgens bleken de speciaal getrainde snuffelhonden dat allemaal niet te ontdekken, noch de dames en heren die via kennelijk speciaal hiervoor gevoelige scanners je bagage bekijken. En de dame aan wie we moesten vertellen wat we dan wel precies voor nootjes bij ons hadden, was ook al niet geïnteresseerd. Wat niet wegneemt dat ze met z'n allen een erg serieuze indruk wisten te maken.

Een belangrijk verschil met de VS is verder dat hier kennelijk de gewoonte om anderen te vervolgen als je zelf iets doms doet, niet bestaat. Althans, dat is de conclusie die we trokken uit het feit dat we onze mond brandden aan de eerste slok koffie die we op het vliegveld namen: die was gewoon gloeiend heet, en niet lauw zoals in de VS gebruikelijk is (naar het schijnt als reactie op de succesvolle schadeclaim van de dame die in haar auto plotseling moest remmen terwijl ze een net bij McDonalds gekochte beker koffie tussen haar benen geklemd hield....).

Vanaf het vliegveld van Sydney kom je met de trein snel en redelijk voordelig in de stad en in ons geval ook vlak bij het hotel dat we geboekt hadden. Dat hotel, Quay Grand Suites, bleek een schot in de roos. De lovende woorden die daarover op Tripadvisor gezegd worden, kloppen helemaal. Prijzig, maar het helemaal waard. Ruime, ingenieus ingedeelde en prettig ingerichte suites (een of twee slaapkamers, woonkamer, redelijk volledig keukentje, badkamer met whirlpool, wasmachine en -droger, balkon), een zwembad en fitnessruimte, een geweldig uitzicht op de city en over de haven waar de veerboten af- en aanvaren (althans, aan de kant van het gebouw waar wij zaten) en op een paar honderd meter van de opera, de botanische tuin en het oude stadsdeel 'The Rocks'.

Daarmee is eigenlijk ook wel gegeven wat we in onze twee mooie zonnige dagen Sydney gedaan hebben. Met een dagkaart voor het openbaar vervoer een aantal tochten met de veerboten gemaakt: naar Manley (mooie oversteek van een half uur naar een voorstadje met ruime stranden) en naar Darling Harbour (ook een fraaie tocht, maar aan het eind kom je in een echte toeristenval - en de restaurants op de Circular Quay zijn beter). Redelijk uitgebreid rondgekeken in de bijzonder grote en mooie botanische tuin, waar niet alleen de planten maar ook de dieren erg de moeite waard waren: bijzondere vogels en een soort grote vleermuizen - in het Engels Flying Foxes, in het Nederlands, meen ik, vliegende honden. Een waanzinnig gezicht om een paar honderd van die beesten ondersteboven hoog in de bomen te zien hangen, zo nu en dan langs de takken 'lopend' en een enkele keer van de ene naar de andere boom zwevend.
In de botanische tuin ook bezienswaardigheden als Government House en de Art Gallery of New South Wales. Het eerste hebben we niet van binnen bekeken, het tweede wel. Interessant: een aantal Engelse en Franse schilderijen uit de 18e en 19e eeuw, en verder vooral Australische kunst - die, voorzover niet afkomstig van Aboriginals, dan weer wel erg Europees geïnspireerd is. Ook een verzameling moderne kunst, met behalve een aantal schilderijen die door Japanse bezoekers gierend van de lach werden gebruikt als achtergrond voor foto's van zichzelf of hun vriend / vriendin / familie ook een aantal echt intrigerende stukken (schilderijen en 'constructies'). Dit dan overigens in schril contrast met het ook vlak bij ons hotel gelegen Museum of Contemporary Art, waar we verder maar over zwijgen. Nou goed dan: het is een opvallend Jugendstil gebouw (aan de buitenkant).

Over de opera van Sydney hadden we een paar jaar geleden al eens een heel informatieve tentoonstelling gezien (in het onvolprezen Louisiana, een kilometer of 20 boven Kopenhagen). Drie dingen waren ons bijgebleven: het verhoogde plateau waarop het ding gebouwd is en dat moet herinneren aan een Maya- of Inca-tempel, de opbouw van de bekende 'zeilen' -het dak- uit elementen die allemaal delen van een zelfde bolvorm zijn, en het feit dat het niet alleen architectonisch maar ook bouwtechnisch een hoogstandje was - er moesten allemaal technieken ontwikkeld worden die nog niet bestonden. Het resultaat is geweldig - en het in het echt zien en ervaren is toch weer anders. De binnenkant is overigens wat minder, en in elk geval minder uniek: het idee dat je vooral de eerlijke betonconstructie moet laten zien is inmiddels wel achterhaald.
Een opera hebben we hier niet gezien, maar wel een dansvoorstellng. Jonge Australische choreografen. Niet allemaal even spannend (dans is toch een moeilijk te vatten iets, terwijl als het allemaal te expliciet gemaakt wordt het juist weer gauw erg banaal wordt) maar deels wel grappig, en ook interessant om de vergelijking te maken met het Nederlands Danstheater. Daar vooral 'power' en heel strak, hier vooral acrobatisch en soepel. En waarschijnlijk zou het NDT sommige stukken beduidend naakter (letterlijk) gedanst hebben.

The Rocks is een aardig stukje stad dat in het weekend ook een toeristenval wordt, met een markt waar allerlei geknutsel te koop is en waar een aantal kooplui het 'kijken, kijken, niet kopen' kennelijk zo beu zijn dat ze zelfs niet willen dat je foto's maakt.... Toch hebben we er een leuk glazen koalabeertje gekocht, makkelijk in het onderhoud en gemaakt door een echte Australische kunstenaar, wat een verbetering was ten opzichte van de hawaishirts die allemaal niet uit Hawaii kwamen, het hawaii nachthemd trouwens weer wel.

Valt er verder nog iets te vertellen? Ja: de meeuwen. Die gedragen zich hier als duiven: ze lopen waar de toeristen zijn en bedelen met veel misbaar om eten. De totale afwezigheid van honden, en dus de ervaring dat je beduidend minder hoeft te kijken waar je je voeten zet. En ook het gebrek aan agressie in het openbaar, misschien schelden, spugen en slaan ze thuis naar hartelust, maar niet in ons bijzijn, en dat is wel zo prettig. Dat werd bevestigd door een mevrouw op de veerboot, uit Waddinxveen, maar ooit blijven hangen aan een Australier. Verder lijkt ook hier bijna iedereen in Amsterdam geweest te zijn, of is dat uit beleefdheid opdat we ons thuisvoelen?