Gisteren hebben we weer zo'n 600 km gereden. Eerst 150 terug over de weg die we ook twee dagen eerder gereden hadden om van de Great Northern Highway in Monkey Mia te komen. Het was druk. Misschien wel 15 tegenliggers, en evenzoveel campers en caravans die langzamer reden dan wij. Vanaf deze weg zie je, behalve ruig maar vlak terrein met zo'n anderhalf meter hoge begroeiing, een paar keer iets wat de eentonigheid doorbreekt: een prachtig blauw meer met zandstrand, de oceaan in de verte en drie of vier keer een zijweg naar een vakantieverblijf of bezienswaardigheid (Shell Beach, met kleine schelpjes in plaats van zand, en de Stromatolieten, die er uitzien als rotsen maar feitelijk de oudste levende organismen ter wereld zijn).
Als je dan op de hoofdweg komt, verandert er nauwelijks iets. De weg is iets breder en iets drukker -met zo nu en dan een roadtrain, een truck met twee of drie trailers er achter, maar met een lengte van niet meer dan 40 meter goed te hebben- en er zijn om de 100 tot 150 km een roadhouse: een tankstation met een eet- en drinkgelegenheid, een caravanpark, meestal ook wel een paar cabins die je kunt huren voor de nacht en een voortdurend loeiende generator (en waarschijnlijk ook een forse wateropslag, maar die hoor of zie je niet). Die roadhouses zijn nogal verschillend van kwaliteit en sfeer. Het eerste dat we gisteren aandeden, direct bij waar we de snelweg opkwamen (de Overlander heet het), was ronduit smerig, donker en onaangenaam. Het was ook druk bij de pomp, dus we zijn maar snel doorgereden. Het tweede (Wooramel Roadhouse) was fris en licht, en we hadden de pompen voor ons alleen. De enige overeenkomst was de koffie: die moest je ook hier zelf brouwen uit heet water en een bus poeder. Toch maar gedaan, dit keer.
Op deze weg ruim 300 km gereden, door een landschap dat maar gradueel veranderde - soms wat meer verdord gras onder de struiken, soms minder struiken en meer dorre grond. Daartussen zo nu en dan een schaap, geit of koe, en zo nu en dan een kangaroo (anders dan de wombat liggen die naast de weg, en niet er op). Eén keer een paar heuvels (waarop dan meteen een uitzichtspunt), twee keer een brede maar droge rivierbedding en één stadje, Carnarvon, waar bij de supermarkt en het tankstation echte espresso te krijgen was. Rond Carnarvon ook landbouw: intensieve bananenteelt.
Ten slotte zo'n 100 km op een zijweg en nog een stukje op weer een zijweg daarvan, door steeds hetzelfde landschap, op de laatste km na (maar daarover straks). Alles bij elkaar gereden in ruim zeven uur, inclusief stops voor koffie, lunch en sanitairbezoek. Met als lichtpuntjes -behalve elkaars gezelschap- de cruise control -die het rijden echt prettiger maakt- en de radio, waar we op de middengolf eindelijk iets konden ontvangen: een lokale (Carnarvon) zender die oude hits uitzond. Dat gaf meteen ook iets te doen: proberen te bedenken wat (AM brengt je ook wat geluidskwaliteit ver terug in de tijd) en wie je hoort (we zijn duidelijk beter in de jaren zestig dan in de jaren zeventig, maar we weten ook weer heel zeker dat we dat niet erg vinden - wat een treurnis werd er toen gemaakt).

Tot zover het autorijden. Nu het vergelijken.

Als A staat tot B zoals C staat tot D, kun je, als je drie van de variabelen kent, ook de vierde berekenen. Maar als je Monkey Mia hebt vergeleken met Valkenburg, ben je op het moment dat je Coral Bay, en in het bijzonder het Ningaloo Reef Resort, ziet, uitgepraat. Althans, wij kennen geen overtreffende trap van Valkenburg - zo noemen we gewoon alles waar veel mensen op een klein oppervlak bij elkaar worden gepropt en waar een aantal faciliteiten en activiteiten geboden wordt die plezier suggereren maar die dat -in elk geval voor ons- niet bieden.
Akkoord - we wisten dat we met ons Garden View Apartment ('the perfect blend of home and Resort style comfort', 'a secluded balcony with views over the Resort grounds') minder mooi zouden zitten dan in onze Beachfront Villa in Monkey Mia, maar hier waren we toch niet helemaal op voorbereid: twee TL-verlichte kamers met als wandversiering wat overgeschoten stukjes van de stof waarvan de bedovertrekken waren gemaakt, een tafel met zes stoelen en een tv. Op het balkon dan nog een zitje, vanwaar je, als je je hoofd in de juiste richting draait, een stuk grasveld en een zwembadje kunt zien, maar dat toch vooral gedomineerd wordt door de blinde muur van het blok met de Ocean View Apartments (wie daar zit moet trouwens dan ook wel weer zijn best doen om feitelijk de oceaan te zien), het parkeerterrein en iets wat er uitziet als watertanks. Het geheel wel goed schoongemaakt, dat moet gezegd.
Tegen die blinde muur waaarop we uitkijken een elektrische barbeque, die gebruikt wordt om van alles te grillen / bakken - en de wind staat deze kant op. Verder op het terrein een soort cafetaria dat zich restaurant noemt en een pub, waar gisteravond een jongen optrad die songs als 'Sitting on the Dock of the Bay' (Otis Redding), 'Sixteen Tons' (Tennesee Ernie Ford), 'Layla' (Eric Clapton) en 'Heart of Gold' (Neil Young) allemaal met dezelfde vrolijke versierinkjes en in hetzelfde opgewekte tempo ten gehore bracht. Aan het begin van zijn optreden zei hij dat hij met een tournee bezig was die hem door heel Australië voerde en dat hij daarbij ontberingen moest doorstaan als een caravan met een bed dat te kort voor hem was. Passend, leek ons wel.

Betekent dit nu dat we hier chagrijnig rondlopen, onze neus ophalend voor de andere gasten die zich hier lijken te amuseren en ons ergerend aan al die kinderen (het schijnt voorjaarsvakantie te zijn)? Nee, eigenlijk niet. Zouden we een paar jaar geleden waarschijnlijk wel gedaan hebben - maar nu benadrukken we het positieve (prima bedden -een niet te onderschatten bijdrage aan een goed humeur-, lekker weer, een paar goed gebrachte Ierse liedjes, een prachtige baai waarin je tussen de vissen -geen dolfijnen- zwemt) en verbazen we ons. Over wat we zien, en ook over onszelf.

Want te zien en te verbazen valt hier veel. Allereerst natuurlijk al het feit dat er hier, aan het eind van een weg door een soort woestijn, een door mensen gemaakte oase is: (palm)bomen, gras, bloeiende struiken die je in het wild niet ziet en daartussen een paar campings, een of twee resorts zoals het onze, wat winkels en een benzinepomp. Geen enkel teken van oorspronkelijke bewoning of enige vorm van activiteit die niet op toerisme is gericht.

Verbaas je vervolgens over het 'restaurant' van dit resort, dat model kan staan voor alles wat hier fout aan is. In de folder en op internet wordt het als iets heel aangenaams beschreven: 'Cuisine to satisfy you palate. Enjoy a cosmopolitan dining experience at newly refurbished Shades. Choose from a selection of premium dishes, made from locally sourced ingredients. Indulge yourself with an extravaganza of Coral Bay's notorious seafood, freshly sourced from around the Bay. The perfect accompaniment to the spectacular sunset is a refreshing dessert - savour the moment with a fusion of our unique and traditional cocktails, sweets and delights.' Denk: ze zullen wel overdrijven. Stap naar binnen en vraag of het nodig is om te reserveren. 'Nee, daar doen we niet aan - loop gewoon maar binnen en kijk of je het geluk hebt dat er een tafel is.' Doe dat, en zie dat inderdaad een van de vier tafels binnen en vijf buiten bechikbaar is, en ontdek dan dat je je bestelling moet opgeven aan de toonbank, dat het menu bestaat uit een aantal salades, burgers,fish 'n chips en als pronkstukken een gegrilde of gefrituurde vis, een schotel met gefrituurde zeevruchten of een biefstuk met peper-, paddestoel of seafood in roomsaus. Betaal je 75 dollar, haal een fles wijn in de pub, wacht tot je nummer afgeroepen wordt en haal je eten - alles tegelijk, want er stonden toch geen aparte voor- en hoofdgerechten op de kaart? Constateer dat de Ceasar Salad waarschijnlijk inderdaad lokaal gevangen is, aan het zand te oordelen dat er nog tussen zit, en dat Australië het meer moet hebben van het rundvlees (sappig en mals) en de wijn (stevig rood, droog en fris wit) dan van de vis (droog en met weinig smaak).
Vergelijk dat nu eens met het andere restaurant in deze vreemde oase. Noemt zich Fin's café, ziet er uit als een snackbar met een paar tafels ervoor - en serveert prima eten: gerechten die een beetje creatief bedacht zijn en die duidelijk met zorg (en waar mogelijk verse ingrediënten) zijn bereid. Voor een groep die niet gereserveerd heeft wordt snel een tafel neergezet en de meisjes die bedienen beginnen niet om half 10 de stoelen op de tafels te zetten ten teken dat het nu snel afgelopen moet zijn.

Verbaas je over de waarschuwing, in je kamer, dat wie na half elf overlast veroorzaakt een boete krijgt of smadelijk verdreven zal worden, in combinatie met het feit dat de (open lucht) pub tot diep in de nacht open blijft opdat het geld -pardon, het plezier van onze gasten- kan blijven stromen.

Verbaas je ten slotte over het strand en de oceaan. Mooi, dat zeker: wit zand, heel helder en niet al te koud water, de golven die in de verte breken op het rif - alweer een (sub)tropisch paradijs. En misschien zien die mensen die hier snorkelend ronddrijven wel echt mooiere vissen dan wij die maar net tot onze kuiten in het water gaan staan of even een kwartiertje zwemmen zonder meer uitrusting dan een zwembroek. Maar we betwijfelen het - en we weten zeker dat het voor ons niet geweldiger is dan het strand dat bij wijze van spreken bij ons om de hoek ligt en waar je vooral lekker een eind kunt lopen, of het vrijwel verlaten strand waar we ooit op North-Uist waren en waar we maar een paar minuten in het water konden blijven omdat het zo koud was, of het pretentieloze strandje bij onze camping aan de zuidkust van Zweden waar je zo uit je tent de Oostzee in stapte....

Zijn wij nou verwende snobs die alles al gezien denken te hebben, of juist naieve toeristen die eindelijk met de wereld geconfronteerd worden die anderen al lang kennen? Verwachten we te veel? Weten we wat we treffen niet op waarde te schatten? Of klopt ons gevoel, en is het grootste deel van wat we hier ervaren gewoon oplichterij? En dan hebben we het niet over het geld -want belachelijk duur is het niet- maar gewoon over de tegenstelling tussen de gewekte verwachting en de geboden waar.
Maar als dat zo is, hoe zit het dan met al die mensen die hier rondlopen, die overdag kennelijk al die dingen doen die je hier volgens de folders kunt doen, met als hoogtepunt een tocht per boot naar het koraalrif waar je een uurtje kunt snorkelen, terwijl je tijdens het snorkelen en op de boot wordt gelimd - en die stukjes film worden dan gemonteerd tussen opnamen van het onderwaterleven, en met de reultaten kun je je vrienden en familie versteld doen staabn van je avonturen. Die mensen die het allemaal prima lijken te vinden - en niet alleen tijdens het happy hour in de pub. Of die in dat restaurant werken en zich toch ook moeten realiseren dat 'sweets and delights' een erg pretentieue benaming is voor een paar voorverpakte muffins en bladerdeeggedrochten, om nog maar wat te noemen.

Wat ons bij de grootste vraag brengt: wat doen we hier eigenlijk? Hier in Coral Bay, hier in de leegte van Australië, überhaupt hier ver van huis - waar we ook een goed bed hebben, een rustige tuin, alle boeken die we willen lezen, goede restaurants op loopafstand en weer waar we zelden over klagen en een stel dvd's waar alles wat we hier zien en zouden kunnen zien prachtig op staat, met deskundige toelichting.
Het eerste antwoord is natuurlijk dat we kinderen van onze tijd zijn, en de dingen willen ervaren. Wat we hierboven bechreven hebben, hebben we natuurlijk ook gezien op film, en gelezen (in positief getinte reisverslagen, in respectvolle journalistieke beschrijvingen en in venijnige commentaren bij critici van onze tijd zoals Houellebecq). Maar toch: een saaie autorit van zes uur kun je alleen ervaren door hem te maken En een deel -laten we zeggen de helft- van ons denkt altijd 'hierna wordt het vast wel mooier / interessanter etc.' En overigens vinden we allebei dat er veel moois te zien is, al verschillen we van mening of het het echt waard is.

Het tweede antwoord is veel praktischer. We hebben twee beschrijvingen gelezen van de autoreis de we nu aan het maken zijn - allebei afkomstig van reisorganisaties, en die spraken ons aan. De eerste kostte zo'n 3.500 Euro per persoon, maar dan zat je ook -althans ten dele- in accommodaties die (volgens de beschrijving natuurlijk) geweldig waren: de mooiste bed & breakfasts, een tentenkamp ver van alles aan de oceaan en een 'eco-retreat' in een natuurpark. De ander was een stuk voordeliger, en bood ongeveer de accomodaties waar we nu zitten. We hebben ze geen van beide genomen, maar gewoon op basis van hun beschrijvingen zelf onze reis samengesteld en onderdelen uit beide geboekt - ook rekening houdend met het feit dat je om een andere, misschien wat meer op onze smaak toegesneden, overnachtingsplaats te vinden soms 100 tot 200 km meer zou moeten rijden, of echt veel meer zou moeten betalen.

En het derde antwoord is mischien wat nep-filosofisch, maar ook waar. Je reist niet alleen om thuis te komen, maar ook om jezelf (terug) te vinden. Je realiseert je weer wat je echt belangrijk vindt en wat je echte voorkeuren zijn, juist door zowel op plaatsen te komen waarvan je direct denkt 'ik wil hier weg' als op plaatsen waarvan je bij het wegrijden denkt 'ik zou hier zoveel langer willen blijven'.

Straks vertrekken we weer. We zijn benieuwd naar wat de komende dagen brengen.