Als je op de snelweg rijdt en je wilt wat eten, is dat natuurlijk heel simpel: je stopt bij een pompstation / wegrestaurant, haalt bij een buffet een broodje of iets anders wat een beetje vult en binnen een half uur ben je weer onderweg, als je wilt. Of je gaat de snelweg af en zoekt een leuk restaurant in een nabijgelegen stadje of dorp, en dan duurt het wat langer.

Wij deden dat laatste, toen we onderweg van Luxemburg naar Beaune voelden dat het tijd werd voor de lunch. Leek ons lekkerder, en we hadden de tijd. Dus de eerste de beste afrit genomen, bij Châtenois. Een redelijk groot plaatsje, en volgens ons navigatiesysteem was er meer dan één restaurant. Nou ja, die verleden tijd bleek in elk geval deels te kloppen: de Auberge de Marie stond te koop, en de overige restaurants zagen er niet aantrekkelijk uit of gingen pas ’s avonds open. En wat we aanzagen voor een terrasje bleek een familiepicknick te zijn, waar men wat verbaasd keek toen we vroegen of we er konden eten. Maar niet getreurd, opnieuw raadplegen van het systeem leerde dat er op een paar kilometer afstand nog een restaurant was, in Rouvres-la-Chétive. Dat zag er op het eerste gezicht ook uit of het gesloten was, maar de deur bleek toch open – en toegang te geven tot een soort eetzaal waar bijna alle tafeltjes bezet waren door weinig spraakzame mensen die keken of ze liever ergens anders zouden zijn. Ballonnen en andere versiering die de indruk wekte dat er nog niet zo lang geleden een 50^e verjaardag was gevierd. Het geheel van de uitstraling gaf ons het idee dat we hier terecht kwamen tussen pensiongasten die zaten te wachten op hun lunch en dat er voor ons geen plek zou zijn, maar dat bleek niet het geval – ook wij kregen, nadat we ontkennend geantwoord hadden op de vraag of we haast hadden, een tafeltje. Waarna het wachten begon. Dat wil zeggen, nog redelijk snel na onze binnenkomst vroeg de gastvrouw wat we wilden drinken -witte wijn en water, natuurlijk- en begon ze de voorgerechten uit te serveren. Tafel voor tafel, in een uiterst rustig tempo, totdat wij aan de beurt waren en ze vertelde dat het voor ons foie gras werd. Weer even wachten, maar toen waren ze daar: twee stevige plakken per persoon, en goed van smaak. Daarna het afruimen van de tafels. In de dezelfde volgorde waarin er was opgediend, natuurlijk. Een tijdje wachten. Het serveren van de hoofdgerechten, weer in dezelfde volgorde en in een tempo dat deed vermoeden dat in de keuken iemand er net zo alleen voor stond als onze serveerster. Aan ons vertellen dat het kalfsvlees werd. Wachten. Het serveren van ons hoofdgerecht. Afruimen en vragen of men kaas of dessert wilde, of beide, en wat voor dessert dan? Het uitserveren. Aan ons vragen wat we wilden. Geen kaas, geen dessert? Koffie dan, wellicht? En de rekening? Mais bien sur. Maar eerst nog even afrekenen met de eerste gasten die klaarstonden om te vertrekken. Waarbij natuurlijk wel een praatje gemaakt moest worden. En daarna de volgende, en toen wij - een moeizaam geaccepteerde inbreuk op de orde der dingen. En welke kleur roos wilde madame? Ja, een roos - het was immers fête maman? Kijk, dat verklaarde waarom er zoveel tafeltjes waren waaraan een oudere dame zat, met zoon(s) en / of dochter(s) en soms ook kleinkinderen, en ook de weinig uitgelaten stemming.

Goed, we kwamen dus beduidend later dan gepland aan in Beaune. Niet dat dat er veel toe deed – we konden toch pas na vijven terecht in onze B&B. Deze bleek zijn naam “Le grand jardin” eer aan te doen: het huis waar we verbleven was omgeven door een ruime tuin. “Te groot,” verzuchtte de eigenaar, die al wat op leeftijd was, “en vooral te veel werk”. Dat was wel te zien – het gras was redelijk bijgehouden, maar de struiken en bomen overwoekerden de paadjes en zitjes die er hier en daar waren. Ons “familie-appartement” lag op de begane grond en was waarschijnlijk een verbouwde garage annex opslagruimte. Het had een wat vreemde indeling en een erg laag plafond en was alles bij elkaar nogal donker. Wat dan weer enigszins gecompenseerd werd door een zeer ruime en lichte serre waar het wat aangenamer zitten was.

Van de stad hebben we door onze late aankomst niet veel gezien – een paar straten van het oude centrum, het befaamde Hôtel-Dieu (van een afstand, want dat hadden we al eens eerder bezocht) en een restaurant waar we wat verfijnder aten en dronken dan die middag, in aanmerkelijk minder tijd en een prettiger sfeer.

Maar, even terug naar het begin. Want waarom reden we eigenlijk van Luxemburg naar Beaune? Simpel: omdat we op weg waren naar Avignon, en we die reis in wat korte stukjes wilden doen, steeds van zo’n uur of vier rijden. Luxemburg is dan een niet onlogische eerste stop. Van die stad hebben we trouwens ook al niet veel gezien: we hadden een hotel in een buitenwijk geboekt en na aankomst ontbrak gewoon de zin om nog de stad in te gaan. Waarbij het een uitkomst was dat het hotel een restaurant met dinerbuffet had.

Genoeg voor nu. In onze volgende blog: niet de file bij Lyon en de zoektocht naar een lunchplek in Vienne, wel ons verblijf in en onze wandelingen door Avignon. En hoe we niet naar Marseille gingen.