Vandaag zijn we alweer ruim een week in het zuiden van Spanje. We vlogen hier op tweede Kerstdag naartoe, in een enigszins tot onze verbazing geheel gevuld vliegtuig vanaf Zestienhoven (dat niet meer zo heet, maar wat doet dat ertoe). Onze bestemming was net als vorig jaar om deze tijd Malaga, want eigenlijk doen we dezelfde reis als toen. Dat wil zeggen: we verblijven in dezelfde steden maar niet in dezelfde appartementen, en we doen ook andere dingen. Nou ja, een heel klein beetje anders. Met nog een belangrijk verschil: een jaar Spaanse les meer betekent dat we ons een stuk beter kunnen redden in het Spaans. In elk geval één van ons.

Neem om te beginnen het appartement in Malaga. Zaten we vorig jaar in een ruime flat zo’n kilometer ten oosten van het oude centrum, aan een kruispunt van drukke wegen, nu hadden we een beduidend petieteriger appartement net aan de andere kant van de rivier die het oude centrum aan de westkant begrenst. En of de straat waaraan het complex lag rustig was of juist heel rumoerig, weten we niet: het appartement lag aan een heel rustige binnenruimte. Op het dakterras zaten we ook heel rustig, zowel tijdens het ontbijt als de borrel. Alleen op zondag was het even heel lawaaiig, toen de oproep tot het gebed -nou ja, de mis- uit de naburige kerk niet met gewone klokken bleek te worden gedaan maar via een of ander elektronisch systeem.

De plek waar we zaten bleek opmerkelijk prettig. Een volksbuurt, zoals dat dan heet, met weinig flatgebouwen (al werd er in de buurt van ons appartement wel een nieuw complex gebouwd, dus het gaat er zeker snel veranderen). Waar sommige straatjes helemaal versierd zijn voor Kerstmis - een beetje zoals in Nederland soms bij een voetbalkampioenschap. Veel goedkope, of in elk geval goedkoop uitziende, winkels, waaronder van die heel kleine buurtwinkeltjes ter grootte van een huiskamer, waar je een buurtbewoonster tegen kunt komen die in ochtendjas haar boodschappen doet. Plus een enkele grotere supermarkt, net wat verder maar wel op loopafstand. De mooiste ontdekking vonden we echter de “Assadores de pollo”, snackbar-achtige ruimten waar je soms ter plekke wat kon eten maar vooral maaltijden kon afhalen: “para llevar”. Geen haute cuisine, maar wel prima naar onze smaak: van knoflook- of vissoep naar stoofschotels van uiteenlopende soorten vlees met in de oven geroosterde aardappels, of zelfs een paella. We hebben dus vooral in ons appartement gegeten, en een paar keer geluncht op een terrasje – waaronder een keer bij een Freiduria die, geheel volgens de verwachting, smakelijke gefrituurde visjes serveerde.

In de binnenstad was het, eigenlijk steeds als we er kwamen, extreem druk. Nu is het dat waarschijnlijk al gauw, want de meeste straatjes zijn heel nauw (zo nauw dat er hier en daar pijltjes stonden naar nog nauwere steegjes die als nooduitgang werden aangeduid), maar je merkte het ook bij de attracties. Voor een bezoek aan de oude burcht op de heuvel -ruim 110 meter klimmen, dat lukte ons vorig jaar niet- hebben we ruim een uur in de rij gestaan. Deels natuurlijk omdat het kopen van een kaartje via een automaat voor een deel van de bezoekers een wel erg grote uitdaging bleek, maar toch vooral omdat er erg veel mensen naar binnen wilden. Dat laatste gold ook voor het wat lagergelegen Alcazaba, de Moorse vesting die volgens de reisgidsen wel wat wegheeft van het Alhambra in Granada maar toch wel een stuk eenvoudiger en kleiner is (wel de moeite waard, overigens). Gelukkig hadden we bij de burcht combinatiekaartjes gekocht, dus hier konden we de rij voor de automaten overslaan.

Erg druk was het ook bij het Picasso-museum, al viel de rij op zondagmiddag nog mee. Waarschijnlijk omdat de entree later op de middag gratis zou zijn, want toen we van die gratis optie gebruik wilden maken om het Museo Carmen Thyssen te bezoeken, bleek de rij daar zo extreem lang dat we daar maar van hebben afgezien. In het Picasso-museum was overigens ook een heel interessante tijdelijke overzichtstentoonstelling van het werk van Alexander Calder – een naam die ons niet direct iets zei maar wiens werk wel bekend is (al zijn vooral zijn mobiles makkelijk te verwarren met die van Joan Miró). De moeite waard bleek ook het bezoek aan het Centre Pompidou Malaga, waar we vooral de vaste collectie konden waarderen. Nou ja – deels, want niet alle hedendaagse / moderne kunst is aan ons besteed.

Drie dagen waren we in Malaga. Genoeg, voor deze keer, maar al met al weer heel aangenaam – ook al, natuurlijk, omdat de temperatuur overdag heel prettig was, en ’s avonds niet al te laag.