Als je twee keer (of vaker) naar dezelfde plek gaat, leer je die plek natuurlijk beter kennen en ga je jezelf er ook een beetje thuis voelen – zeker als mensen in winkels of restaurants je steeds enthousiaster begroeten. Dat kan heel prettig zijn, maar voor ons is eigenlijk het ontdekken van nieuwe dingen het leukste van reizen. Niet per se héél nieuwe dingen, maar toch. Dat we deze keer niet alleen voor het tweede achtereenvolgende jaar naar Zuid-Spanje gingen maar ook nog eens naar precies dezelfde steden als begin- en eindpunt, lag dan ook niet voor de hand. En dat we daar tussendoor ook weer in dezelfde plaats zouden verblijven als vorig jaar, nog minder. Maar alles heeft zijn reden: Malaga en Valencia zijn goed bereikbaar vanaf Rotterdam, de vluchten gaan op gunstige tijden en Águilas ligt er niet alleen mooi tussenin maar het is ook een aangenaam stadje – een wat grotere vissersplaats met aan een stille boulevard langs een mooie baai een aantal niet zo opzichtige appartementengebouwen. Niet erg toeristisch ook, in elk geval in de winter.

Dat we van Malaga naar Águilas grotendeels dezelfde weg zouden rijden als vorig jaar, lag voor de hand. Dat we daar een uur of drie, vier over zouden doen, ook. En dat je dan onderweg, net als de vorige keer, wat wilt eten – ja, logisch. Maar dat we toen we de snelweg afgingen ineens ontdekten dat we in hetzelfde plaatsje terechtkwamen als de vorige keer – nou ja, dat verraste ons toch wel. Gelukkig was het barretje waar we toen lunchten nu gesloten en lag het volgende ruim een kilometer verder, dus er was toch iets nieuws te ontdekken. Lekkere tapas, in het bijzonder.

Vorig jaar hadden we in Águilas een heel aardig appartement aan de boulevard, dicht bij het centrum. Daar konden we weer naartoe gaan, maar ja – dat zou dus saai zijn. En, dat moet ook gezegd, we hadden het met alleen het ene straalkacheltje dat het rijk was, zo nu en dan wat koud gehad. Daarom was de keuze dit keer gevallen op een appartement ook “frente al mar”, maar met wat meer luxe en vooral: verwarming. Die ligging aan het water bleek toch wat tegen te vallen: dat gold wel voor het gebouw, maar niet voor ons appartement. Slechts vanaf het -ruime, dat dan weer wel, balkon hadden we uitzicht op de zee en de boulevard. Een veel rustiger deel van de boulevard, want de ligging was wel een stuk verder uit het centrum – maar niet, ontdekten we al snel, ver van voorzieningen als winkels en restaurants. En het merendeel daarvan was ook nog eens gewoon open, terwijl de meeste appartementen toch niet bewoond waren.

Omdat er op oude- en nieuwjaarsavond in Águilas weinig tot niets te beleven zou zijn qua restaurants, besloten we om maar binnen te blijven en ons eigen potje te koken. Veel eenvoudiger dan vorig jaar, dat wel, maar het aanbod in de grote supermarkt vlakbij -er waren dingen die je in Nederland niet vaak ziet, maar andere ontbraken weer (ook in andere winkels)- nodigde wel uit om wat te experimenteren op basis van een paar van Internet geplukte recepten. En zo aten we onder andere een wel heel smakelijke stoofpot van konijn, en ook een aardige van rundvlees.

Een tweede bijzondere culinaire ervaring deden we een paar dagen later op toen we in een visrestaurant terechtkwamen waar de eigenaar ons voorstelde dat hij ons een tour door de kaart zou laten maken. Nu hadden we dat ooit eerder gedaan, in Madrid, waarna de rekening ongeveer vier keer ons budget bleek te zijn – ach, we waren jong en onervaren- maar het sprak ons toch wel aan. Acht schoteltjes werden het, van lokale garnalen via heel kleine aal-achtige visjes naar stokvis. Allemaal prima klaargemaakt en sommige waren een werkelijk nieuwe smaaksensatie. En dat dan voor nog geen 35 Euro – minder dan de helft van wat we de avond daarvoor hadden betaald voor een ook smakelijke maar wel minder verrassende maaltijd in een nabij ons appartement gelegen gastrobar. Nou ja, het oog wil soms ook wat. En we dronken er wijn bij, en niet alleen water. Net zomin verrassend, maar toch ook heel lekker, was de lunch in een soort strandtent: een salade van tomaten met ansjovisfilet uit de olie en vervolgens boquerones – in heel licht beslag gefrituurde verse ansjovis.

Wat we verder gedaan hebben in Águilas? Weinig, eigenlijk. Een beetje op ons serre-balkon zitten lezen als het wat grijs en fris was en wat kleinere wandelingetjes gemaakt op de zonniger en warmere dagen – o.a. langs de boulevard en vervolgens de steile heuvel op naar het fort dat lang geleden de haven bewaakte en een andere keer langs de buiten het stadje gelegen rotsachtige playa’s tot aan een uit de burgeroorlog (rond 1936) daterende bunker die toen deel uitmaakte van de kustverdediging. En op oudejaarsavond via de ziggogo-app vrijwel live kijken naar de conference van Claudia de Breij en aansluitend naar de voor ons zo langzamerhand traditionele Jools Holland’s Hootenanny op de BBC. Zonder begeleidend vuurwerk, want dat was er in het geheel niet – zodat het de volgende ochtend ook weer lekker fris ademhalen was onder een stralend blauwe hemel.