Naar het schijnt zaten Australië en Antarctica ooit aan elkaar vast. Dat verbaast ons niets, gegeven de temperaturen die we de afgelopen week ervaren hebben: de nachten zijn echt koud, en overdag wordt het niet meer dan een graad of 15 - behalve als de zon even doorkomt, maar dat gebeurt niet zo vaak. Dit hadden we, eerlijk gezegd, verwacht pas bij thuiskomst weer mee te maken. Maar gelukkig zitten we inmiddels in een bungalow met een airconditioning annex verwarming die ook daadwerkelijk verwarmt, en een bubblebad waar we in kunnen gaan liggen om door en door verwarmd te worden. Ja, dit is luxe - en dat is logisch ook, want we zijn inmiddels aangeland in Margaret River, het bourgondische deel van West Australië. Hier gaan de inwoners van Perth naar toe voor romantische week-ends, of om wijn te proeven en lekker te eten.

Over de romantiek zullen we het hier niet hebben, maar van de wijn en het eten kunnen we zeggen dat die niet tegenvallen. Er worden hier werkelijk heel lekkere wijnen geproduceerd (en die zijn ook goed aan de prijs) en het eten is -zeker naar Australische begrippen- inderdaad prima. Wat ons er overigens niet van weerhoudt om zelf bijna elke avond te koken, want die mooie restaurants, althans degene die horen bij de wijngoeden, zijn op een enkele uitzondering na alleen voor de lunch geopend. En op de een of andere manier hebben we na het genieten van een eenvoudige doch voedzame lunch met een paar goede glazen wijn weinig energie meer over om nog wat te genieten van het natuurschoon dat hier ook al rijkelijk aanwezig is. Plus, ook niet onbelangrijk, ze liggen niet op loopafstand van onze bungalow en autorijden is na zo'n lunch ook niet echt aan te bevelen. Daarom dus maar zo nu en dan een flesje wijn gekocht om aan onze eigen tafel van te genieten.

Natuurschoon - hebben we daar niet al heel veel van gehad? Ja, maar het is telkens weer anders. Hier zitten we in het gebied van de grote bomen (Karri - een Eucalyptussoort die onder ideale omstandigheden aardig in de richting van de Californische Sequoias gaat) en de Marri en Jarrah bossen, de ook hier weer uitbundig bloeiende lentebloemen (ooit een heel veld aronskelken gezien?) en de ruige kliffen. Voeg daar bij de grotten (caves in een wijngebied waar je wijn moet kopen aan de cellar door - heel verwarrend allemaal) en de walvissen die dicht onder de kust komen en het moge duidelijk zijn dat er nog steeds voldoende te zien valt.

Eén van die grotten, Mammoth Cave, heben we daadwerkelijk van binnen bekeken. Een druipsteengrot zoals er wel meer zijn, maar wel een hele grote - vandaar de naam. De grootste ruimte is al gauw een meter of 15 (misschien wel 20) hoog, en dat is best indrukwekkend. Heel mooi is -ook voor wie niet claustrofobisch is aangelegd- de uitgang: je klimt (170 treden) naar de open lucht en dan verder door een ravijn (zal wel een ingestort deel van de grot zijn) tussen steeds meer planten naar het normale niveau. Daar is dan vervolgens nog een wandeling door het bos uitgezet, en er is ongetwijfeld geen mooiere tijd om daar te lopen dan nu, met al die planten die volop in bloei zijn.

Het plaatsje Margaret River is niet zo bijzonder. Eén straat met bijna alle, vooral op toeristen gerichte, winkels en restaurants eraan, een paar straten met woonhuizen en hier en daar een hotel / appartementencomplex. en daar omheen de wineries en nog onaangetaste wilderness. Ons bungalowparkje (10 stuks maar, en zodanig gelegen dat je veel privacy hebt) ligt tussen het stadje en de zee; aan zee is er dan nog een (vakantie-)dorpje - met trouwens ook al een aardig restaurant.

Overal in dit gebied zijn kortere en langere wandelingen te maken. Wij hebben er een gedaan bij Ellensbrook: eerst een eind door het (duinachtige) binnenland naar het zuiden, dan naar zee en vervolgens deels langs het strand en deels door de duinen weer naar het noorden. Eenvoudig maar, zeker vanwege het regelmatig moeten lopen door los zand op het laatste deel, knap vermoeiend.

Dat Ellensbrook (of eigenlijk: Ellensbrook Homestead) is het huis waar de oorspronkelijke pioniers Alfred en Ellen Bussel in de 19e eeuw de basis voor deze 'Margaret River Colony' hebben gelegd. Onvoorstelbaar dat mensen zo afgelegen (met de auto drie uur van Perth - maar doe dat eens te paard over land zonder paden) zijn gaan wonen, en het geeft ook te denken over de verhouding tussen deze pioniers en de oorspronkelijke bevolking (het huis is gebouwd op een plaats die zij al eeuwen gebruikten, en vlak naast een voor hen heilige plaats) - die hier, naar het schijnt, erg inschikkelijk en meegaand was.

En dat is iets wat ons deze reis wel steeds meer is gaan interesseren: hoe zit dat met Aboriginals - hoe is de verhouding met de nu overheersende migranten, hoe zien ze zichzelf, hoe worden ze gezien? We houden er een fragmentarisch beeld aan over.

Er is een tijd geweest dat blanken (Europeanen) maar zo nu en dan, op weg naar of van de Aziatische kolonieën, voet aan wal zetten in wat nu Australië is (en sommigen bleven dan, omdat hun schip vergaan was). Dat heeft geleid tot alles wat je je daarbij kunt voorstellen: moord, verkrachting, handel en huwelijken.

Vervolgens kwam de tijd dat de Engelsen begonnen het land te koloniseren. Dat heeft ongetwijfeld geleid tot een (ongelijke) strijd, maar interessanter (of gruwelijker) is wat er daarna gebeurde: slavernij (bijvoorbeeld in de parelduikerij in Broome) en jacht op 'gevaarlijke' wilden. Na de afschaffing van de slavernij begon een periode van gedwongen assimilatie, met als hoogtepunt het bij de ouders weghalen van kinderen die dan door staat of kerk verder werden opgevoed.

Pas vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw begint er een vorm van erkenning van Aboriginal rechten te komen, en van het feit dat Australië per definitie een multicultureel land is. Tegenwoordig zijn er ook hele gedeelten van het land die zijn 'teruggegeven' aan de oorspronkelijke bewoners, waar een vorm van zelfbestuur is en waar reizigers alleen met toestemming van de oorspronkelijke bewoners in mogen.

Je merkt als toerist weinig van dat alles - althans, je hoeft er weing van te merken. Maar wat je er toch al gauw van merkt, is dat het moeizaam is. Het eerste wat je ziet, zijn de Aboriginals die je tegenkomt als straatartiest in de grote steden. OK. kan. Vervolgens zie je ze in de kleinere plaatsen in supermarkten of bij de roadhouses, en dan krijg je uit kleding, uiterlijk en gedrag de sterke indruk dat ze niet tot de sociale boven- of middenlaag behoren. Je constateert dat je ze nauwelijks tegenkomt in de (toeristische) dienstverlening - behalve in de speciale centra waar je je kunt verdiepen in Aboriginal kunst of cultuur, of je leest dat je met een Aboriginal als gids een unieke trektocht door de bush kunt maken. Je loopt eens een galerie binnen waar een tentoonstelling is van aboriginal kunst, en je wordt eerst getroffen door twee dingen: dat er een aantal heel bijzondere en intrigerende schilderijen hangt, maar ook een hoeveelheid waarvan je denkt dat ze er meer hangen vanuit een plaatsvervangend schuldgevoel dan omdat ze als kunstwerk iets voorstellen. Maar daarna komt het: de dame die de galerie beheert prijst de werken uiteraard aan vanwege hun artistieke waarde, maar ook omdat het zulke enorm goede investeringen zijn: Aboriginal kunst is de afgelopen jaren vele malen meer waard geworden, en de meeste van deze kunstenaars zijn pas op latere leeftijd gaan schilderen (dus er zal ook wel niet een enorme productie meer van ze komen).
Dan hoor je ook nog -ja, het ligt er natuurlijk aan in welke kringen je terecht komt- dat Aborigials zwaar oververtegenwoordigd zijn in de gevangenissen en dat ze zich veel schuldig maken aan (huiselijk) geweld.
En tenslotte koop je -althans, zo verging het ons- een DVD met de recente Australische film 'Ten Canoes', die een vertelling van een oud Aboriginal verhaal in een oud Aboriginal verhaal is, en dan hoor en zie je van alles over het delicate (samen)leven van ver voor de blanken kwamen - en vervolgens vertelt een van de amateur-acteurs in een interview dat zijn reden om mee te willen werken was dat hij aan de kijkers -de blanken- wil laten zien 'dat wij, Aboriginals, ook wetten hebben en dat ze dus niet hun wetten aan ons moeten willen opleggen'.
Klinkt bekend allemaal, niet?