We zijn nu echt op de terugreis. Gisteren hebben we in Perth ons vliegtuig naar Singapore genomen, en daar zijn we nu. Maar voor we daar iets over vertellen, eerst nog iets over Perth. Per slot van rekening heeft in de ongeveer anderhalve dag dat we daar waren vrijwel iedereen die we spraken ons gevraagd hoe we de stad vonden (nou, dat was nogal makkelijk - vanuit Margaret River gewoon de bordjes volgen, dan kom je er vanzelf).

Dit was de derde keer dat we in Perth kwamen, maar de twee eerdere keren (ruim drie en ruim een week geleden) waren we alleen maar op doorreis, en zagen we alleen maar dat Perth nogal uitgebreid is, en dat er een paar drukke highways doorheen lopen. Nu hebben we er twee nachten gelogeerd en een dag doorheen gelopen, en dan constateer je dat de eigenlijke stad helemaal niet zo groot is. De binnenstad -het central bussiness district, waar de grote winkelstraten zijn, de kantoren van de grote bedrijven en de musea- is eigenlijk maar een paar (lange) straten groot, en daaromheen liggen water (de Swan River), uitgestrekte buitenwijken en een aantal parken. Ons hotel (of eigenlijk: Riverview Holiday Appartments) lag precies tussen de binnenstad en Kings Park - zo'n vijf minuten van elk vandaan. Ideaal dus, maar verder liet het nog wel wat te wensen over. Uitzicht (op de rivier, of wat dan ook) bijvoorbeeld. Onze kamer, op de eerste verdieping, keek uit op een tuin van drie meter breed. Gelukkig stonden er in de tuin van de buren wat bomen, dus hoefden we vanaf ons minieme balkon niet tegen weer een blinde muur aan te kijken. Verder was het appartement (4,5 bij 6,5 zo ongeveer) weinig comfortabel: een twee- en een eenpersoonsbed die betere tijden hadden gekend, een plank tegen de muur als een soort bureau, twee min of meer gemakkelijke stoelen, een keukentje met een kleine keukentafel en drie gammele stoelen, een hangkast en een kleine douche annex toilet met een afzuiger die aanging als je de deur opendeed en dan een kwartiertje bleef loeien. Ook overigens redelijk gehorig. Een interessant detail vonden we het luikje naast de deur, precies groot genoeg om een paar flessen melk in te zetten. Het gaf ons het sterke idee dat dit ooit, ergens tussen 1930 en 1960, gebouwd was als een flatgebouw met -inderdaad- heel kleine woningen (maar ja, je kon je voorstellen dat er in die nog geen 30 vierkante meter een toilet, keuken en twee kamers gepropt waren).
Heel opvallend was dan wel weer dat in ditzelfde onaantrekkelijke gebouw een restaurant (Bourchard) was gevestigd dat bijzonder goed bleek te zijn - en dat vonden wij niet alleen: het zat elke avond en lunch volstrekt vol (toen we aankwamen en het zo zagen, dachten we dat het misschien aardig zou zijn om er die avond met Hilde te eten, maar dat bleek pas in de tweede shift, na acht uur, te kunnen en dat zou voor haar erg onhandig worden - en de tweede avond konden we er uiteindelijk ook pas na acht uur terecht). Waarschijnlijk ook wel een teken dat dit een van de duurdere wijken van Perth is, leek ons, waar de oude, kleinere huizen het licht ontnomen wordt door steeds grotere villa's en (flat)gebouwen en zo'n vreemd gebouw als waar wij in zaten eigenlijk niet paste.

In Perth hebben we niet zo verschrikkelijk veel gedaan - net iets meer dan een dag is maar kort. Max is met Hilde naar een seminar geweest over hervormingen in de rechtspraak in Western Australië (in een zaal met een geweldig uitzicht over South Perth) en woensdagochtend heeft hij op het Department of Correctional Services, waar Hilde werkt, een praatje gehouden over ontwikkelingen in het Nederlandse gevangeniswezen. Daarna moesten we de auto nog droppen (gelukkig op het laatste moment bij het ophalen nog geregeld dat we hem in de stad konden afgeven, in plaats van op het vliegveld) en hebben we een bezoek gebracht aan de Art Galery of Western Australia (een paar interessante schilderijen en andere werken, in een uurtje te zien), een paar winkels bekeken (waaronder een tweedehandsboekwinkel waar we Kees van Kooten en Harry Mulisch aantroffen - nou ja, hun boeken dan) en zijn we naar Kings Park gegaan - altijd al mooi, maar in de lente extra omdat er dan de wild flower exhibition is. Het was prachtig weer, dus een ideale middag om daar nog eens goed naar al die planten te kijken die we tijdens onze reis al in het wild gezien hadden. Daarna waren onze voeten zeer toe aan rust, en hebben we nog een glaasje gedronken voor het diner, en een erna, en toen was onze Margaret River wijn wel op en wij ook.

Het vertrek vanuit Perth was weer een interessante ervaring. Eerst een taxichauffeur die pas op het laatste moment bedacht dat hij beter de snelweg kon nemen dan de met stoplichten bezaaide in kilometers kortere weg door de stad. Vervolgens de internationale terminal met een stuk of veertig incheckbalies - en maar één vlucht de komende uren, die ook nog eens maar half vol zat. De mensen van immigration (ja, je moet natuurlijk wel weer een formulier invullen - wanneer gaan ze de informatie die ze van je elektronisch leesbare paspoort halen nu eens echt gebruiken?) en van de veilgheidscheck waren duidelijk blij dat we ze iets te doen gaven. Op de groei gebouwd, zullen we maar zeggen.

Het boarden van het vliegtuig ging ook al zo soepel - maar we vertrokken bijna nog te laat omdat er een passagier pas op het laatste moment binnen kwam rennen - kennelijk verdwaald in de duty free shops...... De vlucht, in een Airbus 330 (weer video en muziek on demand), was nauwelijks vermeldenswaard, of het moest de opmerkelijk nonchalante en ook wat onvriendelijke houding van de flight attendants zijn. Heel anders dan we tijdens onze eerdere vluchten met Qantas meegemaakt hadden.

Van Melbourne naar Perth vlogen we, het is inmiddels al weer vier weken geleden, in een Boeing 767. We zaten bij een nooduitgang (boven de vleugel) en dus zat er tijdens het opstijgen en landen een flight attendant tegenover ons, die ons bij die gelegenheden enthousiast vertelde over hoe mooi Perth was en hoe blij hij was dat hij daarheen verhuisd was. Sowieso een leuke man, van oorsprong architect, die ons, toen we aarzelden tussen de twee witte wijnen die bij de maaltijd geserveerd werden, twee flesjes van elk gaf - om te proeven. Soms is niet snel kunnen besluiten een voordeel, maar of dat ook geldt als je in noodsituaties je medepassagiers moet helpen snel naar buiten te komen ....

Van Broome naar Perth hadden we een oudere en kleinere Boeing (een met de motoren aan de staart, en daar zaten we naast - niet echt prettig) zonder entertainment en met als maaltijd een sandwich - maar ja, dat was dan ook een vlucht van maar twee uur. Maar ook hier prettig personeel.

Het inchecken en de veiligheidscheck gingen trouwens ook toen erg relaxt. In Melbourne -een forse (internationale) luchthaven, maar toch niet al te druk- ging alles nog enigszins formeel (zeker voor het meisje voor ons, dat 20 kilo bagage à 10 AU$ / kg te veel bij zich had) maar in Broome was het echt heel erg 'no worries'. We wilden nog even gauw ons flesje water leegdrinken vóór de veiligheidscheck, maar nee, gebaarde de man bij de scanner, neem maar mee - dit is geen internationale vlucht, dus het mag. 'Hm, this is not America', dachten wij - en daarin werden we bevestigd toen we onze schoenen aan mochten houden en we zelfs geholpen werden om onze groeiende verzameling zakken en tasjes op de lopende band te leggen.

Overigens - dat hadden we nog niet verrteld: het droppen van onze 4WD in Broome ging ook al betrekkelijk vlot, maar ze hadden dus wel wat. Geen moeilijkheden over gesleten banden of nauwelijks zichtbare sterretjes in een ruit - maar wel een missende first aid kit die we nooit gezien hadden. Maar ja, 'geen auto gaat bij ons de deur uit zonder'. Ach, het is ook een manier om geld te verdienen.