Behalve de keer dat we in het noorden van de Verenigde Staten midden in de nacht hals over kop het door ons gehuurde huisje midden in het bos ontvluchtten omdat we het door de vochtigheid en geuren van verrotting letterlijk te benauwd kregen (en de keer in Odoornerveen waarover we later nog wel verslag zullen doen), hebben we niet eerder besloten ons verblijf ergens te bekorten vanwege de luchtkwaliteit binnenshuis (er was natuurlijk ook die keer dat we een week of twee eerder terugkwamen uit Canada, vanwege de bosbranden). Nou ja, dat klinkt een beetje dramatischer dan het was, maar toch: ons rustweekje halverwege de reis door Noord-Spanje verliep wat anders dan gepland. Dat kwam zo.

We hadden bedacht dat het na een dag of 10 in stedelijke omgevingen wel fijn zou zijn om een paar dagen op het platteland door te brengen, in een leuk huisje met een tuin. Een beetje dolce far niente, maar dan op z’n Spaans. Nu bleken dergelijke huisjes niet dik gezaaid, maar we vonden er een, op een half uur rijden van Lugo. Niet een stad die op ons verlanglijstje stond, maar wel in het meest westelijke gebied dat we wilden bezoeken, Galicië, en eigenlijk qua afstand wel een mooi punt om de steven te wenden en langzaamaan weer terug te rijden.

En dat bleek ook zo. Alleen – het huisje was kennelijk al een tijdje niet echt in gebruik geweest, en toen we aan het einde van de middag aankwamen voelde het al wat kil. Dat werd in de avond, nacht en ochtend niet beter: buiten was het mistig en klam, en binnen was er alleen een houtkachel zonder hout. En verder rook het er ... laten we zeggen: een beetje “rustiek”. En ook dat werd niet beter, zelfs niet als we de ramen openzetten. Niet fijn voor de longen, al met al.
De ervaring heeft ons inmiddels geleerd dat het in dit soort gevallen niet helpt om het “maar even aan te zien”, dus we hebben snel de knoop doorgehakt en een alternatief gezocht. Dat vonden we niet op het platteland, maar in de stad, dicht bij het oude centrum van Lugo. En zo hadden we gedurende drie dagen zowel een fonkelnieuw appartement tot onze beschikking, aan een drukke winkelstraat met overdag veel verkeer, als een huisje op het land. Een prima combinatie. In de ochtend een beetje luieren en de stad bekijken, voor de lunch naar het huisje op het land waar we lekker in de schaduw van de bomen in de tuin konden zitten, daar een eenvoudige doch voedzame maaltijd nuttigen of in de stad op het terras van een restaurantje (gegrilde inktvisjes, octopus- meer hoeft het niet te zijn) en dan een nacht in een goed bed.
Volgens onze gastheer in Oviedo is Lugo eigenlijk een mooier stad dan Oviedo, maar dat hebben we er niet echt aan afgezien. Wat wel bijzonder is, is dat de nog door de Romeinen gebouwde stadsmuur vrijwel helemaal intact is gebleven, en dat het daarbinnen gelegen centrum grotendeels autovrij is. Dat maakt het een prettige plek om te zijn. En of de kathedraal mooier is dan die van Oviedo? Hij is in elk geval beduidend groter.

Wat ons wel erg opviel was het verschil tussen de stad “binnen de muur” en het deel waar wij zaten. Aan een drukke winkelstraat dus -zeker in de zin dat er overdag veel verkeer door reed- maar wel het soort winkels waaruit je nu niet de indruk kreeg dat het een rijke stad, of in elk geval een rijke buurt, was. En die indruk kregen we ook terwijl we zaten te eten op een terrasje in de buurt en keken naar de mensen die voorbijliepen en de kinderen die er speelden. In de oude binnenstad was dat toch wel wat anders: luxe en dure kledingwinkels en juweliers, onder andere. Maar aan de andere kant, als je dan vanaf de muur de stad in keek, ook wel half en geheel ingestorte krotten. Kortom – we hebben niet echt hoogte gekregen van de stad.

Als je vanuit Lugo terug wilt naar ons beginpunt, kun je grofweg twee dingen doen: min of meer dezelfde weg langs de kust in omgekeerde richting, of eerst een stuk het binnenland in en dan ten zuiden van de bergrug die parallel loopt aan de kust weer naar het oosten. Wij kozen voor het laatste, en reden vanuit Lugo naar León. Een goede keus, zo bleek – al schrokken we wel een beetje toen we in ons hotel aankwamen en vervolgens van daaruit de binnenstad gingen verkennen. Het hotel, gelegen aan de rand van de oude binnenstad, was gevestigd in een pand uit 1360, gebouwd in de -kennelijk- typisch Leónese stijl: vier verdiepingen met kamers rond een centraal trappenhuis – ooit misschien niet eens overdekt (dat trappenhuis, natuurlijk). Wij zaten op de bovenste verdieping in een zeer ruime kamer –op de plattegrond met de vluchtwegen zagen we dat het de grootste was– met maar één raam. Op een hoogte van twee meter. Bij een buitentemperatuur van ruim 30 graden gaf ons dat het gevoel dat het wel eens een paar heel warme en benauwde nachten konden worden, maar dat viel enorm mee. De isolatie van dak en muren hield de warmte redelijk buiten, en de airco hield het daarbovenop aardig koel.
Tot zover dus het hotel. En dan de binnenstad. Die puilde uit van de mensen – vooral jongeren die in grote groepen door de smalle straatjes trokken, zo te horen goed voorzien van alcohol. En op het plein niet ver van ons hotel werden een podium en geluidsinstallatie opgebouwd. We bereidden ons dus voor op een onrustige nacht, en die leek al aan het begin van de avond te beginnen, toen onder ons raam -zo te horen, want zien konden we het niet- een soort dweilorkest begon te spelen. Maar dat trok, zoals het gaat met dweilorkesten, verder. En toen we het later vanaf een terrasje langs zagen komen, was het eigenlijk best leuk. Iets minder, misschien, dan de half komische, half serieuze processie met doedelzakmuziek die eraan voorafging, maar toch. En verder? Nauwelijks meer iets gehoord. Rond middernacht was het zo goed als stil, en dat bleef het ook.

Behalve wat proeven van het Spaanse leven, en natuurlijk ook het eten en drinken, hadden we voor León twee dingen op het programma staan: het museum voor hedendaagse kunst (MUSAC) en een door Gaudi zo’n 130 jaar geleden gebouwd groot herenhuis (Casa Botines). Allebei op loopafstand –het Casa zelfs letterlijk om de hoek– en allebei de moeite waard. In het museum drie tentoonstellingen, waarvan die van foto’s ons het meest aansprak. Hebben we ooit verteld over dat Engelse landhuis dat we ooit bezochten waarin we een grote zaal binnenkwamen waarvan de muren van vloer tot plafond waren bedekt met schilderijen? Dit leek daar wel wat op – en de overeenkomst was nog treffender omdat ons daar in Engeland direct bij binnenkomst dat kleine schilderij van Jan Steen opviel, en hier in León direct de foto’s van een paar Nederlandse landschappen. Waarschijnlijk zijn het het licht en de lichtval die je direct herkent. Van de andere tentoonstellingen blijft ons vooral de video bij die ons erg deed denken aan Monty Python –door de makers misschien net vanuit de wieg gezien– en de zowel futuristische als brutalistische architectuur van Brasilia die inmiddels heftig in verval leek.

Casa Botines herken je niet direct als een Gaudi-ontwerp – het is wel opmerkelijk, maar het mist de grilligheid en de kleuren. Het ziet er eerder wat streng uit, ook al door de grijze steen waaruit het is opgetrokken. Maar het is zeker een interessant bouwwerk. Enerzijds bouwkundig - we lazen van alles over de fundering, de aanpassing aan het klimaat (koude winters!) en de regenwaterafvoer. Maar ook wat betreft het gebruik – de met elkaar verbonden kamers, de torenkamertjes en de twee lichtschachten annex trappenhuizen moeten het aangenaam gemaakt hebben om er te wonen. En de benedenverdieping, ontworpen als bedrijfsruimte voor de textielhandel van de opdrachtgevers, was ook opmerkelijk: prettig licht door de slim geplaatste ramen en de dunne pilaren die de bovengelegen verdiepingen droegen. Daarnaast was het de moeite waard vanwege een aantal in de stijl van de late 19^e eeuw ingerichte kamers, en de verdieping met schilderijen en beeldhouwwerken uit vele eeuwen.

Bij dit verhaal even (nog) geen beeld - dat hebben we natuurlijk wel, maar het kost even teveel tijd om het hier te plaatsen.