Een uur en veertig minuten overstaptijd, dat moet toch genoeg zijn? Ja - maar als je eerste vlucht met drie kwartier vertraging vertrekt, ga je het dan halen? Zelfs als je een kwartier inloopt op drie en een half uur vliegen is het een beetje een onrustig gevoel, en als het vervolgens op het vliegveld van aankomst lang duurt voordat je uit het vliegtuig en door weer een veiligheidscontrole bent, dan blijft het spannend. Maar met Royal Air Maroc is dat eigenlijk de kleinste van je zorgen. Die beginnen pas echt als je op het vliegveld van Casablanca toch nog op tijd bij de gate bent die je op Schiphol hebt opgekregen, en je daar inderdaad je vlucht van half zes naar Ouarzazate aangekondigd ziet, en een aantal wachtende mensen - maar geen personeel. In de hele terminal eigenlijk niet, op de mensen van de bar na, en een paar politiemannen. Ook niet als het moment van vertrek nadert, of al voorbij is, en je vlucht gewoon op de schermen blijft staan.
Tot een uur later. Iemand die er uitziet alsof hij van Royal Air Maroc zou kunnen zijn, en die al snel omringd is door een steeds rumoeriger menigte. Het is duidelijk dat er iets aan de hand is - maar wat? Ons Marokkaans is non-existent (op het woordje shoekran -bedankt- na, dat Marian in het vliegtuig leerde van haar buurvrouw, die overigens perfect Amsterdams sprak) en ons Frans niet bestand tegen de snelheid en het door elkaar roepen. Dus maar even die buurvrouw van Marian geraadpleegd, die een stuk minder blij is dan ze daarvoor was: haar aansluitende vlucht naar Tanger blijkt gecanceld. De onze niet, zegt een inmiddels opgedoken grondstewardess. We moeten wachten.
Waarop wordt een kwartier later langzaam duidelijk. We krijgen nieuwe boardingkaarten. Voor een vlucht die vijf uur later gaat - om een uur of half twaalf 's avonds. En er schijnt ergens een bus te zijn waarmee we naar een hotel kunnen, om te eten. Of is het eten ergens anders, en het hotel een optie voor wie liever de volgende ochtend gaat? En wat bedoelen ze nou met dat stempel dat je in je paspoort moet krijgen, en waar kan dat dan?

We treffen lotgenoten die samen met ons in het toestel uit Amsterdam zaten: een alleenreizende jongedame die zegt dat ze wel een paar Marokkaanse scheldwoorden kent maar die het wel prettig vindt om bij ons in de buurt te blijven, en een Marokkaans-Nederlandse moeder van twee jonge kinderen, van wie ze de oudste tijdens onze zoektocht naar de bus kwijtraakt. Meegelopen met andere mensen, waarschijnlijk, die wel ergens door een controle mochten - omdat ze een stempel hadden? En hij heeft de paspoorten. 'Ga hem maar zoeken,' is wat ze van de politiemensen bij wie ze zich stijf van de stress meldt, te horen krijgt. En zie, ze vindt hem ook nog. 'Jij was ineens weg,' zegt de zesjarige tegen zijn moeder, 'dus ik ben maar blijven wachten.'
Inmiddels hebben we ook de plaats gevonden waar we een stempel in ons paspoort kunnen krijgen. Vijf mannen van het Marokkaanse equivalent van de immigratiebeambte waar we bij binnenkomst van de VS ook zo van houden: het grondige ondoorgrondelijke type. Vijf rijen ook. We nemen de kortste. Maar hé, die wordt maar niet korter, terwijl de andere bijna weg zijn. We blijken de meest grondige beambte gekozen te hebben. Althans hij, bekijkt de paspoorten het langst, vooral van de vrouwen, neemt ruim de tijd om de foto te vergelijken met de werkelijkheid en beheerst het één-vinger-typen perfect. En er moet veel overgetikt worden uit onze machineleesbare paspoorten... Het is trouwens maar goed ook dat die machines om ze te lezen hier nog niet zijn, bedenk ik me nu, want dan had hij waarschijnlijk ook de vingerafdrukken willen controlleren.
Na een half uurtje zijn we er doorheen, en begint de zoektocht naar de bus. Onderweg ontdekken Marian en ik een restaurant, en we besluiten afscheid te nemen van onze lotgenoten en daar maar wat te eten. Hoeven we ons ook niet af te vragen hoe we terugkomen op het vliegveld.

Een eenvoudige maaltijd en een fles rosé verder blijkt betalen met een creditcard niet mogelijk, en Dirhams hebben we nog niet. Geen nood: Euro's zijn ook welkom. Van 50 lijken we er 13 terug te krigen, maar het blijkt 65 Dirham te zijn. Geen idee hoeveel een Dirham is, eigenlijk. Dat vinden we snel uit als we vlak bij het restaurant een wisselkantoor tegenkomen: één Euro is 10 Dirham. Dan heeft de man in het restaurant wel een erg royale wisselkoers gehanteerd - en buiten Marian gerekend, die gewapend met 400 Dirham en het wisselgeld teruggaat. Uiteindelijk betalen we zo een stevige fooi, maar we krijgen onze 50 Euro terug en het voelt beter.

Op weg terug naar de gate treffen we twee Zwitserse dames die ook op onze vlucht wachten. Ze blijken net zo'n soort rondreis te gaan maken als wij, maar dan in een auito met chauffeur. Dat wij zelf gaan rijden vinden ze wel erg dapper - maar ja, het zal wel schelen dat we geen twee vrouwen zijn, denken ze. Tja - ik moet even denken aan onze zeer blonde en nog erg jonge stagiaire, die vertelde dat ze een paar jaar terug met een vriendin een trektocht door Marokko had gemaakt, en die nu in haar eentje op weg is in Thailand en omstreken.

Bij de gate is het rustig, maar langzaam aan komen onze medereizigers weer te voorschijn. De dame met de kindertjes heeft in het hotel even een kamer kunnen gebruiken en dus hebben ze wat kunnen slapen en douchen, en nu kunnen ze er weer tegen. Dat mag ook wel, want nu blijkt ergens op een bord te staan dat ook deze vlucht gecanceld is. Maar, zegt een van de politiemensen (er is natuurlijk niemand van Royal Air Maroc te zien) - geen nood, er gaat er nog een en daar worden jullie vast wel opgezet. Hij heeft gelijk. We mogen een uur later weer onze boardingkaarten omwisselen, en uiteindelijk vliegen we tegen middernacht toch nog naar Ouarzazate. Waarom de andere vluchten gecanceld werden - we zullen het waarschijnlijk nooit weten, maar het kan de Koninklijke Marokkaanse Luchtvaartmaatschappij geen windeieren gelegd hebben Dit toestel zit nu goed vol, en die andere twee zouden waarschijnlijk een stuk leger geweest zijn.

Vanuit het restaurant hebben we ons hotel gebeld, en de Marokkaanse agent van SNP. Die laatste heeft ervoor gezorgd dat de autoverhuurder op ons gewacht heeft, en dus rijden we nog redelijk kort na aankomst richting ons hotel. Althans, achter een man in een 4WD aan, die volgens de autoverhuurder ook die kant uitmoet. En zowaar - het klopt. Na een kwartier rijden door een verlaten stad en over een hobbelig landweggetje zijn we er. En ook de eigenaar van het hotel heeft op ons gewacht - met een keur aan lekkere gerechtjes. Met het tijdverschil van twee uur erbij is het inmiddels voor ons wel ver voorbij bedtijd, maar dit is toch even iets om van te genieten. Het bed, even later, trouwens ook.