Midges zijn de kleinste grote ergernis voor de vakantieganger, en in het bijzonder de kampeerder, in de Schotse hooglanden (goed onthouden, Peter!). Ze zijn maar een millimeter of hooguit twee) lang, maar ze zijn met velen en hun pootjes kriebelen onaangenaam op je huid - vlak voor ze meedogenloos toeslaan en hun tanden (of wat insecten ook als equivalent daarvan hebben) in je zetten. Ze zijn er eigenlijk altijd -behalve als het waait of hard regent- maar vooral aan het einde van de dag, waarmee ze onmogelijk maken om met overdeelde aandacht voor je tent te genieten van een borrel, een maaltijd of een goed boek. Het enige wat je in hun voordeel kunt zeggen is dat ze vlees eten en geen bloed drinken, zodat ze niet de noodzaak voelen een anti-stollingsmiddel in je lichaam te spuiten dat nog tijden daarna voor jeuk zorgt.

Geduende de tien dagen dat we nu in de hooglanden zijn, hebben we eigenlijk maar twee keer last van ze gehad. En dat komt niet omdat we dit keer in een huisje zitten in plaats van te kamperen: het is geen weer voor midges. Oftewel, terwijl het zuiden van Engeland verlangde naar een zuchtje verkoeling woeien in Fort Augustus de takken van de bomen, en nu het zuiden eindelijk wat regen krijgt spoelen in St. Andrews de golfballen van de baan.

Hier op Skye valt dat allemaal nog redelijk mee, maar het is ook hier te nat en te winderig voor de midges, en voor ons is de gedachte om nu voor ons cottage te gaan zitten met een glas wijn, een goed boek of een voedzame maaltijd ook al niet echt aanlokkelijk.

Dat roept twee vragen op. De eerste is: wat doe je dan? En de tweede: wat doe je in vredesnaam in de Schotse hooglanden?

Het eerste is gauw verteld. Je leest, drinkt je wijn en eet - maar dan binnen. We hebben, als altijd, een flink stel boeken bij ons waar we nu eindelijk tijd voor hoopten te hebben (wees altijd voorzichtig met wat je wenst) en we hebben er ook nu weer een stel bijgekocht (niet omdat we wat we bij ons hadden al uit hadden, maar omdat de keuze hier zo ruim is en ze zo goedkoop zijn). En zo wisselden we 'Dorsvloer vol confetti' (Franca Treur) af met 'Enduring Love' (Ian McEwan) en liggen o.a. 'First among sequels' (Jasper Fforde) en 'Anathemas 9' (Rudy Kousbroek) op ons te wachten. Het lezen gaat trouwens minder snel dan het weer mogelijk maakt: onze huisjes hebben allemaal sateliet-tv en een dvd-speler, en voor die laatste hebben we ook wat meegebracht en bijgekocht (vier seizoenen Coast en de complete Yes (prime-) Minister).

Trouwens, elke natte en winderige dag heeft natuurlijk ook zijn momenten dat het wel degelijk te doen is om naar buiten te gaan, dus hebben we inmiddels al een paar aardige wandelingen in de directe omgeving (van Dunvegan, en eerder Fort Augustus) gemaakt. Plus, op de dag dat het weer eigenlijk de hele dag stralend was (zozeer zelfs dat tijdens de lunch op een terrasje de boter smolt voor we die op ons brood hadden gesmeerd) een rit rond de noordelijke punt van het eiland, met geweldige uitzichten over grilige bergen en de zee - en een stevige wandeling (300 meter klimmen - de tijd dat we daar onze hand niet voor omdraaiden ligt toch al weer even achter ons) naar de Old Man of Storr, een solitaire klomp steen die er trouwens van een afstandje opvallender uitziet dan van dichtbij.

Eigenlijk hebben we daarmee ook de tweede vraag beantwoord. Je gaat naar de hooglanden voor de hooglanden. Dat wil zeggen, voor een landschap dat woest en ledig is, maar tegelijkertijd uitnodigend en vooral mooi. Waar het groen is, is het alle tinten groen en waar het grijs en grauw is kijk je nog je ogen uit vanwege alle schakeringen. Waar de bergen scherpe kammen hebben, zijn ze van een uitdagende grilligheid en waar de heuvels glooien, wil je meerollen tot in de verte. En waar water en land elkaar treffen zijn er woeste golven of juist een gladde weerspiegeling van de blauwe lucht. Met in de verte de vage contouren van weer een eiland, en daarachter nog een.

Daarboven de wolken, steeds anders - en 's avonds laat, als die wolken een beetje meewerken, de uren durende gouden zonsondergang die al snel wordt gevolgd door een even lange rozige zonsopkomst.