Veel single track roads in Schotland zijn inmiddels verbreed en van de raarste bochten ontdaan, maar op Skye zijn ze er nog - zij het ook alleen maar op de meer afgelegen plaatsen. Zoals van Dunvegan naar Glendale, op een van de westelijke uitlopers van het eiland, langs wat hier een loch en in Noorwegen een fjord heet. En aan die weg, in het piepkleine Colbost, ligt een restaurant. The Three Chimneys Restaurant. Niet een plaats waar je de lokale vissers en schapeboeren treft, noch de toevallig passerende toerist, maar toch zit het elke avond vol. En toen we eind mei reserveerden, kregen we te horen dat we om 6.15 welkom waren, maar dat onze tafel wel om 9.00 uur weer nodig was voor de tweede zitting. Zo'n restaurant dus. Vijf sterren - van de Schotse Tourist Board, want Michelin komt kennelijk niet zo ver. Of stelt toch weer hogere eisen, dat kan natuurlijk ook. In elk geval vonden wij het menu dat we namen mooi maar niet het beste dat we ooit aten (we weten trouwens niet meer waar dat wel was). De lokale vis, schaal- en schelpdieren van de eerste vijf gangen waren heel vers en goed bereid (met als meest opmerkelijke een komkommer/muntgelei bij de oesters die eigenlijk weer iets afdeed aan de smaak daarvan) en dat gold ook voor de gang met diverse bereidingen van rund (waaronder heel smakelijk draadjesvlees). Het dessert was een mooie souflé waarin marmelade verwerkt was, te overgieten met een saus van drambuie en sinasappel en vergezeld (ja, we kennen de taal) van een bolletje ijs van geroosterde haver en vanille. In een aantal opzichten deed het ons denken aan Julien in Den Haag, en daarmee willen we maar zeggen hoe goed dat helaas verdwenen restaurant was.
Hoe dat ook zij, mensen komen dus van heinde en verre om hier te eten en knopen er dan een nachtje (of meer) aan vast in een van de bed en breakfasts die er hier voldoende zijn. Wij doen dat toch meer omgekeerd: we zitten een week in een cottage vlakbij en konden de verleiding niet weerstaan. Waarbij het trouwens nog bijna misging ook, want ons 'slot' van 6.15 haalden we niet: in een overmoedige bui meende een van ons aan een enkele blik op de daarna in ons cottage actergelaten kaart genoeg te hebben, waarna we bijna een half uur in diverse verkeerde richtingen reden tot de ander een kaart in het al lang vergeten Beste Boek van de Weg vond waar Colbost zowaar op bleek te staan. Zodat we uiteindelijk toch nog om 7.15 uur aan tafel konden, de eerste gelegenheid dat de keuken weer ruimte voor voorgerechten had.

Goed, een cottage dus. En een dat er, in tegenstelling tot ons appartement in Fort Augustus, niet alleen van buiten authentiek uitziet, maar -ondanks vele welkome moderniseringen van o.a. badkamer, keuken en verwarming- ook binnen een flink aantal authentieke details heeft. Het hoort bij Dunvegan Castle, en ligt net buiten het deel van de tuinen dat voor het publiek is opengesteld. Vanuit onze 'tuin'-meer een gazon van 20 bij 50 meter- kijk je in de ommuurde voormalige moestuin van het kasteel, en, tussen de bomen door, op het loch waar ook het kasteel op uitkijkt. Een fraai uitzicht, vooral bij zonsondergang. Als het niet regent, natuurlijk, en dat doet het hier tot nu toe elke dag. Nou ja, dat wisten we: als het gezegde hier luidt 'Als het weer je niet bevat moet je een kwartier wachten, dan slaat het om', kan het haast niet anders of het slaat ook weer om als het je wel bevalt. En zo heb je dus inderdaad soms, zoals ze hier ook wel zeggen, vier seizoenen op één dag (sneeuw hebben we trouwens alleen maar op een enkele berg zien liggen).

Dunvegan Castle wordt sinds ca. 1200 bijna onafgebroken bewoond door de Chief van de clan MacLeod. In die 800 jaar is er natuurlijk wel een en ander bijgebouwd en gemoderniseerd, maar het karakter van een fier verdedigingswerk is daarbij een heel eind bewaard gebleven. Als je de foto's ziet, ten minste, want momenteel staat het in de steigers en gaat het voor een groot deel schuil achter plastic. Toch is een bezoek -sinds een jaar of 80 kennelijk de belangrijkste bron van inkomsten- de moeite waard. Binnen zie je een ruime verzameling van erfstukken uit die 800 jaar, waaronder de zg. fairy flag, die volgens de overlevering magische krachten heeft en daarmee de clan al twee keer de overwinning in een slag opgeleverd heeft. En dat kan nog één keer, volgens diezelfde overlevering - en dat ljkt ons ook, want dit stuk textiel, waarvan wetenschappelijke onderzoek aannemelijk maakt dat het in de tijd van de Vikingen vanaf Rhodos is meegenomen, is inmiddels zo vergaan dat het die derde keer wapperen niet zal overleven.
Verder zijn er natuurlijk de schilderijen van de diverse clanhoofden en hun vrouwen (vooral de tweede vrouwen, curieus genoeg) en brieven van dr. Samuel Johnston, Walter Scott en (de secretaris van) koningin Elizabeth II waarin ze danken voor de genoten gastvijheid. Wie wat bewaart, heeft wat, en daarmee levert zo'n bezoek ook weer een goed excuus om het opruimen van de zolder toch nog maar even uit te stellen (hoewel degenen van wie wij ooit dankbrieven ontvangen hebben nu wel vaart moeten gaan maken, willen ze ooit de status van Scott of Johnston bereiken - verder gaan onze aspiraties niet).

Onze tocht van Fort Augustus (tja, daar valt eigenlijk niets meer over te vertellen dan dat we er aangename wandelingetjes gemaakt hebben en het rookalarm in ons appartement hebben laten afgaan door een stukje lamsvlees te grillen) naar Skye was fraai. Het was mooi zonnig weer, en dus hebben we niet brug bij Kyle of Lochalsh genomen, maar de veerpont bij Glenelg. We hadden dat al eens eerder gedaan, en bewaarden goede herinneringen aan de overtocht zelf (op een hele kleine pont waar de acht auto's die er maximaal op kunnen op een soort draaitafel staan) en aan de rit van en naar de pont. En het was er allemaal nog steeds: de pont en de single track wegen door prachtig ruig landschap - en nauwelijks ander verkeer.